Gisteren was het ineens koud geworden en bewolkt. Voor onze huid prima, zo’n dag zonder zon. Vandaag gingen de spijkerbroeken aan en dikke kleding. De verleiding is groot veel over Amerika te melden, zoals over hun overdreven gedrag en eetgewoonten. Paul en ik vinden het niet raar dat veel Amerikanen overgewicht hebben. Een normale salade hebben we nog niet gevonden in de supermarkt.
Vandaag was het weer wat warmer en waren we na een boodschappen- en speeltuinbezoek weer op het strand. Het leukste vond ik dat Paul een glas brak en ik een stofzuigertje kon lenen van de receptie. We denken dat Laurise een dergelijk apparaat nog nooit eerder had gezien. Toen ik hem namelijk aanzette, kwam ze niet meer bij van het lachen en was ze door het dolle heen.
Het is ons vandaag opgevallen, dat Laurise nog niet kan hinkelen op 1 been. Ze probeerde het wel, maar dat zal ze nog meer moeten oefenen. Ook een dop aandraaien is haar vreemd (welke kant en hoe lang). Vanmorgen ging ze vrolijk onder de douche. In plaats dat ze zegt of laat blijken dat ze klaar is, is het gezicht naar de grond gericht (dus al het water stroomt over langs haar gezicht/ogen) en ze huilde. Hieruit concludeer ik dat ze niks had te willen en veel voor haar werd beslist. Ik heb haar voorgedaan dat de douche uitgezet kan worden en het water kouder kan krijgen. Pas toen kon ze weer lachen (zelf doen). Een ander opmerkelijk punt is dat als Laurise klaar is op de wc ze op de pot blijft zitten. Als ik aan haar vraag of ze klaar is, krijg ik een knikje of soms geen antwoord. Paul en ik oefenen met het geven van een antwoord.
Op grond van de afgelopen week (en de tijd zal het leren natuurlijk) schat ik in dat Laurise een maand of 6 nodig zal hebben om redelijk Nederlands te spreken. Ze toont nog niet veel interesse in het Nederlands en praat nog bijna fulltime Creools en de nieuwe woorden zoals plassen (ze plast veel, we denken dat ze niet heeft geleerd een plas even op te houden) herkent ze wel, maar noemt het nog steeds pipi. Als je haar even laat wachten met de toiletgang, dan kijkt ze weer ontzettend ontdaan, maar spreekt er (nog) niet over. Natuurlijk schrijf ik over het moment nu en kan ik alleen de huidige ervaringen noteren. Op grond van de afgelopen dagen heb ik gezien/ervaar ik Laurise (nog) niet als een doorbijter. Ik vind dat ze zaken snel opgeeft. Ik vind het belangrijk er bij haar expliciet voor te waken dat ze leert goed voor zichzelf op te komen. In de rapporten lazen we dat Laurise een timide meisje is, maar daar merken we niet veel van. Alleen als vreemden haar aanspreken, dan wel. Als haar iets wordt afgepakt of ze krijgt een “nee”; te horen, dan kan ze ook ineens in haarzelf keren. Natuurlijk is de tijd bij ons nog pril, dus er kan en er zal nog een hoop gebeuren.