Het hoogtepunt van deze dag was toch wel ons bezoek aan een supermarkt. Ik kwam daar een bekende tegen en we maakten een praatje. Laurise stond naast mij en de jongens waren ergens naar op zoek. Intussen gebeurde het volgende:
Tristan kwam naar ons toe en onderbrak ons gesprek met de vraag: “Mama, mag ik deze?” en liet een rolletje snoep zien.
Ik: “Ja, dat mag”.
Even later kwam Dion hetzelfde laten zien met dezelfde vraag.
Ik: “Ja, dat mag, maar Laurise nou? Neem haar maar even mee, dan kan ze ook wat uitzoeken”.
Even later kwam Laurise terug met de mededeling “Mam, kijk!” en liet eenzelfde rolletje snoep zien.
“Heb jij dat ook uitgekozen, nou prima”, waarna ze weer achter Dion aanhobbelde.
Even later kwam Tristan het gesprek onderbreken met de mededeling “Mam, weet je wat Laurise heeft gedaan?”
Ik: “Ik heb geen idee”.
Tristan: “Laurise heeft een zakje lollies aan die meneer gegeven”. Ik keek waar zijn vinger naar wees en zag een medewerker van de winkel die de vakken aan het vullen was.
Tristan:”En die meneer vroeg aan haar wat ermee was en toen heb ik gezegd dat het een foutje was.”
:))))))))))))))))
Het gesprek met de bekende was een lastig gesprek. Op het moment dat ik tegen die persoon zei dat ik niet wilde dat Laurise een hand gaf zonder mijn toestemming (wat al was gebeurd en ik Laurise zonder enige millimeter terughoudendheid de persoon bijzonder lief zag aanstaren) stuitte ik op onbegrip. Inmiddels weet ik van fora dat er altijd mensen uit de omgeving zijn die denken dat ze zich met de opvoeding kunnen/mogen bemoeien als het gaat om een geadopteerd kind. In ieder geval eerder dan bij een biologisch eigen kind. Zo wordt aan de kersverse ouder veel eerder gevraagd “mag ik even de baby vasthouden/op schoot nemen?” Of het wordt later aan het kind zelf gevraagd “krijg ik een handje/een kusje?” En zou Paul/Laurise/mij niets hoeven worden gevraagd?
Het hechtingsproces duurt nog een hele tijd en het is ons alles waard. De adviezen van deskundigen nemen we mee in onze opvoeding, omdat wij hebben gezien, gehoord en gelezen hoe ontspoord niet-gehechte kinderen kunnen raken op latere leeftijd.
“Maar ook je andere kinderen kunnen later ontsporen.”
Uiteraard! garantie tot de deur, maar doet niet iedere ouder z’n uiterste best om dat te voorkomen en wanneer begint hij daar dan mee?]
Alsof er niets was gebeurd zei ik op een gegeven moment tegen Laurise “Dit is .. [Laurise zei me na] en .. heet .. [zei me na] Zeg maar hallo [zei me na] en geef .. maar een handje.” [wat ze deed]
Paul en ik willen niet dat Laurise een allemansvriendje wordt. Afgezien van mogelijk misbruik zien wij het als absoluut onwenselijk als zij op allerlei manieren haar liefde wil “halen” en bevestigd wil zien. Met haar charme en blije lach voelt ze bijna feilloos aan wie daar gevoelig voor is. Wij hopen dat ze leert dat mensen die voor ons bekend zijn nog niet voor haar bekend hoeven te zijn. Wij hopen haar te leren dat ze beter een bepaalde terughoudendheid kan hebben tot het vreemde niet meer vreemd is. Ik hoop dat ze dan intussen heeft ervaren dat mensen haar ook aardig kunnen vinden zonder lichamelijk contact of dat zij mensen aardig mag vinden zonder dat er lichamelijk contact heeft plaatsgevonden.
Alle kinderen/mensen zijn uniek. Elke opvoeding is voor mij een samenspel met dat unieke kind gemixt met bijv. eigen normen en waarden, interesses die wel of niet met elkaar gedeeld worden, besteedbaar geld en fysieke en psychische (on)mogelijkheden. M.i. zal dan ook niet één opvoeding parallel lopen met die van een ander, hoe herkenbaar sommige dingen ook kunnen zijn.
Maar Laurise is ons kind en het is onze opvoeding en het is ons hechtingsproces. Ik heb inmiddels gemerkt dat er mensen zijn die dat direct accepteren en mensen die de grenzen opzoeken.