Vanmorgen hebben we samen de caviakooi verschoond. Eén cavia zat onder het zaagsel dat Laurise op z’n koppie had gegooid. Het is lastig om goed te mikken, want er lopen er drie rond in de kooi. De volgende keer zal ik het anders doen, zodat de kans op een zaagselregen hopelijk beperkt wordt.
Omdat de dagen vermoeiend zijn, zijn de avonden een stuk korter geworden. Hierdoor kom ik niet uit met de dingen die gedaan moeten worden, zoals simpelweg strijken. Na het verschonen van de caviakooi besloot ik Laurise mee te nemen naar zolder waar zij kon tekenen. Ik zette haar aan mijn bureau, gaf haar papier, stiften en potloden en vertelde wat de bedoeling was. Ze heeft al eerder "getekend", dus dit moest bekend voorkomen. Ze schudde van nee en bleef voor haar uitstaren. Ik liet het maar even zo en zette de stoomstrijkijzer aan en haalde de was van de lijn. Mijn inschatting was een half uur strijken en dan zou het merendeel van wat er te strijken viel wel weg zijn. Ik startte met kledingstuk 1 en keek achterom naar Laurise. Ze zat nog net zo als kort daarvoor en ik gaf haar een potlood in haar hand. Ik zag dat de viltstiften aan de achterkant een stempeltje hadden en deed het voor. Ze had er zin in gekregen en probeerde het ook uit. De manier waarop zij de stift vasthield, zorgde ervoor dat ze de stempel niet kon maken en ik legde uit hoe het wel lukte. Er kwam een stempel op papier en haar interesse was (voor korte duur) geboren.
Gedurende het strijken heeft ze per kledingstuk wel 10 x "mama" geroepen om te laten zien wat ze had gemaakt, dus na het geplande halfuurtje had ik nog 1/3 te strijken en heb ik het maar zo gelaten voor een volgende keer.
De kamer was inmiddels een ravage en ik vroeg aan Laurise waarmee ze wilde spelen. Ik wees haar poppen aan, auto’s, de pionnen, de puzzels, maar ze wilde helemaal niets. Om de kamer een paassfeer te geven, moest ik het e.e.a. gaan opruimen. Laurise is op de bank gaan zitten en kwam er niet meer van af. Na de lunch heb ik de bollen in de tuin gezet en de deur stond open vanwege het lenteachtige weer. Ik stond in de deuropening en het is Laurise-like om er achteraan te hobbelen, maar vandaag niet. Ze was weer gaan zitten op de bank. Ik liep de tuin in (wat ze vanuit haar bankplek kon zien), maar wat ik ook in de tuin ging doen, Laurise bleef op de bank zitten. Iets in mij blokkeerde om haar te enthousiasmeren en ondernam dan ook geen actie haar buiten te krijgen.
Omdat ik vond dat ze genoeg had gezeten, zijn we lopend de jongens uit school gaan halen. Ik had hiervoor een kwartier gepland, maar Laurise loopt nog niet natuurlijk met haar schoenen aan. Ik was haar steeds een stapje voor (en ik loop niet hard, maar toch), maar een stap van mij in relatie tot het ministapje van Laurise is al snel een achterstand van een meter. Ik pakte haar hand en zei dat ze iets grotere stappen moest nemen (en ik hield iets meer mijn pas in). Dat leverde een vreemd plaatje op, want dat betekende dat ze de hele weg naar school aan mijn hand moest rennen. Als je denkt aan iemand die rent, zie je die persoon ook grotere stappen nemen. Laurise rende echter in heel kleine stapjes. Ik kon haar niet tegemoetkomen, want dan zouden we 10 minuten te laat bij school arriveren. De volgende keer zal ik meer tijd incalculeren om naar school te lopen. Tegelijkertijd bracht het mij op het idee om iets meer aan haar conditie en lichamelijke oefening te gaan doen. Touwtje springen, dansen, zulke dingen.
Ik heb Laurise geprobeerd te leren dat ze mijn hand moet vasthouden als ze ‘m moet vasthouden. Ze hield namelijk mijn hand niet echt vast, maar ik hield meer haar hand vast. Vanaf dag 1 heb ik dat "getest" door mijn hand soms los te laten. Dan liepen we los van elkaar. Ze weet inmiddels dat ze mij dan beter moet vasthouden door bijna in mijn hand te knijpen (prima). In de gang van de school had ze me niet goed vast en liepen we even los van elkaar. Door de drukte en de – voor haar – lange mensen zag ze mij niet direct en toen ze mij in het vizier kreeg, heeft ze me de hele weg verder vastgeknepen.
Toen we weer thuis waren van boodschappen halen, moest ik nog wat opruimen in de tuin. Dion ging gelijk de tuin in en misschien dat toen bij Laurise het kwartje viel en achter Dion aanhobbelde om weer (uit haarzelf) op de wipwap te zitten.
Toen we tegen 19.00 uur thuiskwamen van het zwemmen, kwam Paul ook thuis. Ik begon met koken en Paul vroeg wat de natte plekken op de bank waren. Niemand had enig idee. Paul voelde aan Laurises spijkerbroek en ja hoor.. mevrouw had doodleuk in haar broek geplast! De eerste keer, terwijl ze overdag al lang zindelijk is. We begrepen er niks van, totdat we analyseerden wat net daarvoor was voorgevallen:
Onze garagedeur sluit vanzelf en valt dan in het slot. Op een kier zetten lukt niet bij deze deur. De deurkruk is nog te zwaar voor Laurise om de deur te kunnen openen. In de garage is o.a. de kapstok en worden daar de schoenen uitgedaan. Als we er niet op bedacht zijn, kunnen we Laurise dus "opsluiten" in de garage. Dat was een keer eerder gebeurd en we hoorden toen Laurise (gelukkig) keihard huilen. Ik probeerde Laurise uit te leggen dat als zoiets weer zou gebeuren, ze keihard op de deur moest bonzen en "hallo!" moest roepen of "open maken!" De voor haar moeilijke deurkruk zit namelijk ook op de wc-deur en op de huiskamerdeur. Vanavond was het per ongeluk weer gebeurd toen ze als laatste haar schoenen had uitgedaan. Paul en ik hoorden haar (gelukkig) weer huilen en ik heb samen met Laurise vervolgens voorgedaan wat de bedoeling was. Daarna moest Laurise het zelf proberen en dat ging hartstikke goed!
Paul opperde dat Laurise misschien in het kindertehuis weleens opgesloten had gezeten, waardoor ze door haar paniek in haar broek had geplast. Ik hoop dat ze voor een eventuele volgende keer heeft onthouden wat ze bij opsluiting moet doen en wij moeten alerter zijn op een eventuele opsluiting.
Pjoeh, wat een dag.