Paul bleef nog een dag thuis, de jongens waren naar school en de zon scheen. De hoofdmoot van vandaag was eigenlijk wel dat wij er beiden op letten dat Laurise dingen afmaakte. Ze moest een tekening afmaken waaraan ze was begonnen en ze moest van ons de door haar gekozen DVD tot het einde kijken. Ook tijdens het kijken naar Dora hebben we haar min of meer gedwongen gewoon op de bank te zitten in plaats van om de haverklap op en af de bank, ondersteboven kijkend naar de TV of dan weer liggend. Ook toen ze even alleen TV moest kijken, omdat ik even de tuin inliep om bij Paul te kijken en zij de film niet afkeek, werd ze terug gestuurd.
Toen ze in de tuin was, zag ze Paul de leilinden snoeien. Ik geloof dat ik haar wel 100 keer "papa" heb horen roepen (en nee, ik overdrijf niet!). "Papa, gardez!, Papa kijken", Papa!" En al die keren moest Paul zien hoe ze de glijbaan afging (en nog een keer en nog een keer), een bal had gevonden in de tuin, een takje had gevonden of ze wees in de lucht enz. enz.
Vandaag heb ik haar gevraagd mee te helpen met het bezemen van de bladeren in de poort. Dat bleek niet echt haar ding. In de poort rennen bleek een stuk interessanter.
Ik heb vandaag samen met Laurise geprobeerd touwtje te springen (ahj, conditie ?) en ze vond het hartstikke leuk, maar springen over het touw bleek nog best moeilijk. Intussen konden we wel heel goed de woorden "1, 2 – touw naar voren – springen!" oefenen. Met de bal spelen (schoppen, gooien en vangen) hebben we het langer volgehouden, maar het ontbrak Laurise duidelijk aan kracht om de bal ver weg te gooien (1,5 meter) en schoppen lukte 2 van de 10 keer.
We hebben nog visjes gevangen met een magneet en wat blokken op kleur en vorm gelegd (ging na 5 keer helemaal goed!), met het telraam wat zitten klooien (ze herkende de kleur rood!) en ze was helemaal in haar element vandaag (behalve toen ze dingen moest afmaken dan..).
Ik herinner mij een gesprekje van gisteren tijdens de zwemles van Dion. Terwijl ik samen met Laurise op hem wachtte in de kleedkamer, was er een meisje van een jaar of 6 dat de volgende les zou gaan zwemmen en dat Laurise aanstaarde. Ze zei tegen haar moeder "zij heeft raar haar." De moeder keek opzij en zei tegen haar dochter "misschien heb jij wel raar haar. En trouwens, als mama ’s morgens wakker wordt heeft ze ook raar haar." Ik heb niks gezegd, omdat ik het een prima antwoord vond. Aan de andere kant zit het haar van Laurise soms best heel raar, dus als de moeder had doorgevraagd wat haar dochter zo raar vond aan Laurises haar zou ik dat ook prima gevonden hebben (ik denk zelfs beter).
Dat brengt mij op het volgende. Het aanstaren van ons. Ik was er bijzonder goed op voorbereid dat mensen dat zouden gaan doen. Ik heb zelfs op een forum gemeld dat het heel veel te maken heeft met hoe je zelf dat aanstaren interpreteert en dat je het helemaal niet moet invullen voor een ander wat hij/zij eventueel zou kunnen denken. Nu het daadwerkelijk overal gebeurt, word ik het toch spuugzat. Ik heb het niet over de mensen die even kijken, maar over de mensen die heel lang kijken/staren. Ik vind dat onbeschoft. Ik krijg de neiging terug te gaan zwaaien of een opmerking te maken. Ik krijg die neiging niet omdat ik niet trots op Laurise ben, maar omdat ik het gewoon te privé vind en een ander helemaal niets aangaat eigenlijk hoe wij kinderen hebben gekregen. Er zal een moment komen dat Laurise weet dat we niet dezelfde huidskleur of haartype hebben en daar misschien heel veel moeite mee heeft. Dat staren is er een onderdeel van.
Zoals vandaag bij de Etos waar ik met Laurise was.. ik had antilekbekers gekocht en kreeg daarom babyzegels. Ik zei tegen de verkoopster dat ik geen baby heb en legde de zegels terug op de toonbank. Ik werd meewarig aangestaard en ze keek naar Laurise. Nee, ik ga niet invullen wat ze eventueel gedacht zou kunnen hebben…
Ik weet niet of ik het eerder heb opgeschreven, maar Paul had in Haiti gehoord van een verpleegster die HIV-voorlichting gaf in de hele wereld dat er soms heel erg neergekeken werd op blanken die donkere kinderen adopteren, maar dat er nagenoeg geen donkere mensen zijn die donkere kinderen adopteren. Als ze al adopteren, dan moet het kind doorgaans zo blank mogelijk zijn. We vonden het een opmerkelijke invalshoek.
Tristan begreep wel dat Laurise in Florida (met 30 graden) bruiner werd, maar dat ze bruin bleef als ze zou gaan vervellen, dat bleek toch een stuk ingewikkelder om te begrijpen 🙂