Vanmorgen heeft Laurise onnodig lang zitten tobben met opruimen. Twee grote dingen opbergen in een box vergt wat ruimtelijk inzicht en steeds haalde ze er iets uit om het op dezelfde manier weer terug te zetten. De clue was dat ze het tweede ding op z’n kop moest opbergen, maar die mogelijkheid kwam niet in haar op. Uiteindelijk heb ik aangeboden om te helpen, maar wel met de opmerking dat Laurise het moet vragen als ze iets moeilijk vindt. Helpen betekent dat ik het voordoe en dat ik het dan terugbreng in de situatie daarvoor, dus zelf ook proberen.
Vanmiddag zijn we voor het eerst op bezoek gegaan. Ze heeft een armbandje, laarsjes en een paraplu gekregen van Yen F en ’s avonds liet ze trots haar aanwinst aan vader zien. Vader vond haar maar verwend met al die cadeaus, maar dat woord begrijpt ze nog niet. Ik had ook cadeautjes meegekregen voor de ex-jarige Dion en een cadeautje voor Tristan en zette ze op tafel neer met de mededeling “deze zijn voor Dion, deze voor Tristan en nog eentje voor Laurise, maar kan ook voor alle drie”. Laurise begon willekeurig een cadeautje open te maken en kreeg van mij een standje waarop ze begon te huilen. Nu heeft Laurise de afgelopen tijd relatief veel cadeautjes gekregen, maar niet alle cadeautjes zijn per definitie voor Laurise.
Laurise at weer uiterst langzaam haar bord leeg en toen ik haar weer zag wegdromen en niet zag kauwen of slikken maakte ik daar een opmerking over. Even later zag ik het weer en maakte ik dezelfde opmerking. Laurise moest huilen en vader zette haar op de gang. Toen ze uitgehuild was, mocht ze kiezen: of je eet door of we halen je bord weg en ga je naar boven. Ze koos voor eten, maar voor het eerst zat ze alleen aan tafel in de hoop dat ze dat zo ongezellig vond, dat ze een volgende keer dooreet. Dat kleine kinderen langzamer eten dan volwassenen dat weten we wel, maar zo langzaam als Laurise eet, is echt te langzaam. We weten ook dat ze misschien moet wennen aan de nieuwe smaken, maar lekker of niet, ook de smaakontwikkeling moet op gang komen. We hebben ergens gelezen dat je kinderen minimaal 5x iets moet laten eten, voordat de smaak echt als lekker of niet lekker wordt ervaren. En dan nog, vader en ik zijn nogal allergisch voor kinderen die niks anders lusten dan patat of pizza, dus zullen onze kinderen toch altijd hun bord moeten leegeten. We sjoemelen dan wel wat in de marges. Zo had ze ook haar middageten niet opgegeten en dat had ik meegenomen naar Y en F. Ze mocht pas een lekkere koek als ze haar middageten op had. Het is er niet van gekomen.
Na het eten zijn de kids buiten gaan stoepkrijten. De jongens hadden een heel spoor gemaakt naar de poort en weer terug en was bedoeld voor boeven. Laurise was verheugd om – voor het eerst – nu ook krijt op straat te gebruiken en rende wat heen en weer in de poort, zette ergens een krijtstreepje en ging weer staan. “Is Laurise klaar met krijt?” “Ja, mama” en liep naar me toe. “Drinken”. “Wil Laurise drinken?” “Ja, mama.” “Drinken alsjeblieft is het dan”. “Drinken alsjeblieft”. Ze vroeg direct hulp bij het openmaken van het flesje. “Wil je het buiten opdrinken?” “Ja, mama”. “Ok, hou je je flesje recht?” Even later zat haar jas onder de limonade en ik wees haar op haar vieze jas. Onlangs brak ze het hoofd van een beeldje. Allemaal niet erg, maar woorden als “sorry, ging per ongeluk” zijn aan haar vocabulaire toegevoegd.
Vanavond heeft Dion even bij Laurise in bed gelegen om drie boekjes voor te lezen. Niet dat Dion al kan lezen, maar hij kent de verhaaltjes wel. Samen hebben ze heerlijk liggen keten in bed en gelachen om de plaatjes in het boek.