Gisteren zijn we op bezoek geweest bij m’n vriendin Anita. Heel prettig was dat zij van tevoren had gevraagd “hoe om te gaan met Laurise”. Het enige dat we hadden afgesproken was dat er geen lichamelijk contact mocht zijn, behoudens het handje geven na mijn “commando”. Laurise kreeg een doosje met vier puzzels, oplopend in moeilijkheidsgraad. Dergelijke puzzels heeft Laurise thuis ook en ik was benieuwd of ze deze nieuwe puzzels ook kon maken. In no-time had ze de puzzels gelegd! Onze complimenten!
Later gaf Anita aan dat het niet zo eenvoudig was om Laurise NIET te knuffelen. Ik had al gemerkt dat Laurise veel charmes in de strijd had gegooid om het voor Anita nog moeilijker te maken. Na een paar gezellige uurtjes zijn we weer huiswaarts gekeerd en viel Laurise in de auto snel in slaap.
’s Avonds gingen we met z’n allen naar Ikea. We liepen door Kinderland en Laurise vond al die bedden wel grappig/herkenbaar. Ik zei uit de grap “nou Laurise, welterusten!” en we liepen langzaam verder. Toen we ons na een bocht omdraaiden, was Laurise niet in beeld. Een beetje ongerust liep ik terug om Laurise te zoeken en wat schetste mijn verbazing? Mevrouw had doodleuk haar schoenen uitgetrokken en was vrolijk aan het spelen op een bed! Aan de ene kant vonden we deze actie wel grappig, misschien ook wel logisch omdat ik welterusten had gezegd, maar aan de andere kant waren we er een beetje van geschrokken dat ze ons totaal niet bleek te missen. We hebben geprobeerd het uit te leggen (ongerust, zoeken, bij ons blijven), maar we twijfelen of de boodschap is overgekomen.