Vorige week had Laurise een behoorlijke terugval in het plassen in haar broek. Elke dag gebeurde het en elke dag zijn we boos geworden, omdat ze het niet had gemeld en stiekem haar onderbroek had weggefrommeld in de was of ineens niet meer ging praten en weer in de wachtstand ging staan. Dan wisten wij genoeg en vroegen we of ze misschien in haar broek had geplast. Elke dag hebben we uitgelegd dat ze het gewoon moet vertellen en niet stiekem moet doen.
Vandaag vertelde Paul dat de juf Laurise gedurende zes weken extra taallessen wil laten volgen bij een remedial teacher. Ik ben het met de juf eens dat Laurise een beperkte woordenschat heeft. En wat ik al eerder heb geschreven, Laurise neigt naar aaneenreigen van woorden in combinatie met het niet goed afwerken van een woord en een zachte stem. Laurise kan nog geen foutloze zin maken, ook al is de zin nog zo kort. Een extra handicap is nog steeds dat Laurise niet vraagt wat iets is, hoe het heet. En als ze het hoort, is ze het vaak helaas snel vergeten. Zit haar hoofd dan niet al vol met alle indrukken dat ze zo’n nieuw woord er niet meer bij kan hebben? Dat ze daarom niet vraagt hoe iets heet?
Wat ons daarnaast is opgevallen is dat een foutieve volgorde vast lijkt te liggen op de “harde schijf”. Zo zegt Laurise bijv. steevast “ik weet ik niet meer”. Ondanks correctie na correctie, is de tweede ik moeilijk te vervangen.
Paul vindt de extra lessen wel ok, maar ik heb mijn bedenkingen. Ik schat in dat Laurise na 6 weken 15 extra woorden rijker zal zijn en heeft ze dan de “target” gehaald? Wat is het beoogde doel? Zou ze die 15 woorden niet hebben geleerd als ze geen extra lessen zou hebben gekregen?
Ik vind het druk zat voor Laurise en daarnaast zit ze in groep 1, zou ze van mij nog 2 jaar mogen kleuteren en spelenderwijs de taal mogen leren. Misschien dat vreemde ogen dwingen, maar ik vind het nog te vroeg om haar extra lessen te geven, ook al besef ik heel goed dat de taal de basis is voor alles wat nog moet komen en aangeleerd moet worden.
Vorige week meldde deze juf dat ze iets heel opmerkelijks had meegemaakt: Laurise had twee keer niet geluisterd toen de juf had gezegd dat de kinderen op hun stoeltje moesten gaan zitten. Dat was ze niet van Laurise gewend. Bij het derde verzoek heeft de juf Laurise opgetild en op haar stoel gezet. En dat gebeurde dus twee keer in die week. Paul en ik zijn het niet eens met deze aanpak, omdat we denken dat Laurise hiermee negatieve aandacht gaat opeisen doordat ze maar al te graag opgetild wil worden.
Overigens pakt Laurise dingen op school wel goed op. Soms bewonderingswaardig, aldus de juf.