De afgelopen dagen waren in zekere zin een kopie van de dagen daarvoor, met hier en daar een accentverschil. Laurise puzzelde wat, tekende op een kaartje zonnetjes voor Tristan, Dion, papa en mama, ging het eten binnen de tijd op (!) en kregen we het idee dat ze brood en patat niet zo bijzonder lekker vindt (droog?). Gisteren hebben we met de blokjes van Jenga een trap gemaakt. Ondanks dat het voorbeeld voor haar neus stond, bleek het toch erg pittig voor haar te zijn om een trap te maken (5 hoog). Door de stappen weer te faseren en ruimte te maken tussen de gestapelde blokjes is het haar uiteindelijk gelukt en meldde ze trots: “Papa laten zien!” Ze heeft mij ’s middags nog een paar keer geroepen om haar trap te laten zien en trots wijzend naar haarzelf “Laurise maakt!”
Vanmorgen stond Laurise onder de douche. Ik draaide de kraan open en besloot niet op haar vingers te kijken. Ik ging naar zolder en toen ik even later polshoogte ging nemen, zag ik een bibberende dame onder de douche. Ik voelde dat het water steenkoud was. Ik had de temperatuur niet gecheckt! “Laurise, waarom zeg je niet “mama! water koud!”? [Ze kent die 3 woorden.] De termostaat draaide ik hoger en vroeg of het water nu lekker was. Dat was wel zo, maar ze bibberde nog toen ik haar ging afdrogen. Voor allebei weer een leermoment!
Toen we naar het centrum fietsten, zag ik een draaimolen voor peuters. Ik was heel erg benieuwd of Laurise er in zou durven en of ze er lol aan zou beleven. Nadat we even hadden gekeken, wilde Laurise ook. Leuk! “Ga maar zitten.” Wow! Ik denk dat dit voor Laurise de eerste keer was. Het duurde even voordat alle stoeltjes bezet waren en toen de draaimolen in gang werd gezet, dacht ik even wat spanning op haar gezicht te lezen. Toen ze merkte dat de draaimolen niet nog sneller ging, kon ze ervan genieten.”Vond Laurise de draaimolen leuk?” “Ja!” en ze knikte hevig. Toen we terugkwamen, waren ze de molen al aan het afbreken. Jammer, anders had ze nog een keer gekund.
Vanmiddag koos ik voor megablocks om Laurise mee te laten spelen. De box ging mee naar beneden. Ze pakte er 5 groene uit en stapelde die op elkaar, trok ze weer van elkaar af en stapelde ze weer op elkaar.
Laurise speelt zonder geluid en met een neutrale blik. Zoals ik ook bij de jongens heb gedaan, ging ik naast haar zitten en stelde ik voor een vierkant te bouwen. Ik parkeerde er wat auto’s in, maakte er geluid bij en ik zag dat ze daar wel lol in zag. Ik brak het vierkant weer af en vroeg Laurise het na te maken en observeerde haar van een afstand. Ze legde 2 groene neer, had de 3e in haar handen en toen wist ze het niet meer. Samen hebben we het vierkant zo hoog gemaakt als het aantal blokken toeliet.
Laurise wilde vervolgens TV kijken en heb ik Knofje laten zien. Daarna kwam de box met de houten rails en treintjes naar beneden. Eerst legde Laurise met een 4-tal rechte stukken een paar rails achter elkaar en haalde ze weer uit elkaar. Toen ik dat een tijdje had aangekeken, vroeg ik Laurise of ze een rondje kon maken met de ronde rails. Dat wilde ze wel, maar ze had heel veel moeite om de rails aan elkaar te zetten. Bij de rails moet je deze soms omdraaien of van links naar rechts omdraaien. Ik hoefde het maar 1x voor te doen hoe een rail wel kon passen en het rondje was toen snel klaar. Als beloning gauw de treintjes erop gezet, zodat ze kon zien dat de trein het rondje kon afmaken, zonder van de rails te vallen. Ze had er kort, maar heel veel lol in en was zichtbaar trots dat dit haar ook was gelukt.
Paul en ik zijn er – net als bij de jongens – wat beter op gaan letten hoe Laurise loopt. Ze loopt nl. met haar voeten naar buiten. Ook als ze stil staat, staan de voeten veelal naar buiten toe gericht. Misschien dat ze op termijn uit haarzelf rechter gaat lopen, maar zo nu en dan haar hierop attenderen, leek ons geen kwaad kunnen. Aanvankelijk liep ze ook veel met haar hoofd naar de grond gericht, maar ze gaat steeds beter rechtop lopen.
De weg naar school/winkels bevat veel oversteekmomenten. Links en rechts kijken gaat Laurise ook steeds beter af en ze snapt inmiddels dat het einde van een stoep het begin van een weg betekent.
De laatste paar dagen mag ze ons keihard op de hand slaan. In haar handen zit nl. niet veel kracht voor “tegengas”. Dus als ik bijv. haar handen afdroog en ik zeg “slap” dan spant ze haar spieren en droogt het makkelijker af. Als we dus speels tegen haar hand duwen en de hand zit bij haar schouders, zeggen we “slap” en steken we onze hand op om er keihard tegenaan te slaan, wat ze overigens leuk vindt om te doen. We hebben deze oefening ook kort bij de jongens gedaan, totdat we merkten dat er genoeg kracht was om bijv. iets open te maken. Laurise kan nu nl. beter de voor haar moeilijke deuren open krijgen. Op het moment dat ze dingen zelfstandig kan, vraagt ze weer om veel bevestigingen en sterkt dat haar zelfvertrouwen. Misschien werkt dat officieel niet zo, maar we merken dat wel aan haar houding.