Haar mobieltje is uit haar leven verdwenen. Laurise deed weinig onderzoek en keek wat rond of ze haar telefoon ergens zag liggen. Haar nonchalante houding irriteerde me mateloos. “Laurise, dat is niet zoeken!” “Kijk onder de bank, voel tussen de bank, ga in je bed kijken, waar heb je je telefoon voor het laatst gezien of gebruikt?” “Weet ik niet”. Zucht. Met een ongeïnteresseerde blik voelde ze wat tussen de bank, keek ze onder de bank, keek ze rond in de keuken en haalde ze de deksel van de box waar chips en nootjes in zitten… Op zo’n moment sta ik op ontploffen! Ik moet me dan snel op iets anders gaan concentreren en bedenken dat ze een goedkoop mobieltje kan krijgen van de Hema of zo. Als ze maar bereikbaar is.
Ze heeft mazzel gehad, omdat ze inmiddels van een vriendinnetje een oude Samsung 3 heeft gekregen, waarvan ik het “cadeau” eigenlijk toch not done vond of too much. Ik heb me – na overleg met vader – erbij neergelegd. Vader had nl. een idee: laat ze – op eigen kosten – naar de film gaan en daarna bij de Mac gaan eten. Laurise vond het een leuk idee en ze zijn inmiddels naar de film Pixels geweest.