This is me, do you like it or not?

We werden allemaal rond 4 uur wakker. Bizar, maar we hadden wel ruimschoots de tijd om de spullen uit de koffer een plek te geven in onze hotelkamer 704, spullen voor het kindertehuis in plastic zakken te doen, slingers op te hangen, ballonnen op te blazen en de stad rond 6-en te zien ontwaken. Heel relaxed eigenlijk. Tegen 8-en zijn we gaan ontbijten en om half 10 zouden we worden opgehaald.

Half 10 precies? werden we opgehaald door Jolande. Zij bracht ons naar het kindertehuis. Paul was best zenuwachtig en emotioneel. Tristan en Dion waren druk en ik stil. De weg naar het kindertehuis heb ik deels gefilmd. Als we stil stonden, verborg ik de videorecorder. Het staat niet netjes om de Haïtianen zomaar te filmen. Het kan agressie oproepen.

Bergje op, bergje af, zijstraat in, zijstraat uit, sjeesde Jolande door Port-au-Prince. En toen was daar een half uur later de poort. Het was daarna nog een klein stukje en toen waren we er echt!

We stapten uit en ik keek naar het schouwspel van het kindertehuis dat ik eigenlijk alleen van de DVD’s kende. Ik had mijn videorecorder nog niet uitgezet. Ik zocht via de lens naar Laurise en we hadden afgesproken de video uit te zetten bij de ontmoeting. De kinderen in het tehuis bleven op behoorlijke afstand, maar het geluk is altijd dichterbij dan je denkt. Ik voelde dat er iemand links van mij naar mij stond te kijken en ik keek opzij. Daar stond een meisje dat ik herkende van de foto’s en de DVD’s! In mijn hoofd vond er supersnel een vertaling plaats van alle plaatjes die ik van haar had gekregen en die nu in 1 levende lijf samen kwamen. Twijfelde ik even? Nee, geen seconde! Laurise stond daar op nog geen meter afstand!

Hoewel haar gezicht enigszins naar beneden was gekeerd, keek ze me aan en kwam niet dichterbij dan die ene meter. Haar gezichtsuitdrukking had iets weg van “this is me, do you like it or not?”

Jolande kwam even voorbij lopen en zei tegen Laurise dat dit haar mama en papa blanc waren.

“Laurise, hai” was geloof ik het eerste dat ik tegen haar zei, wat beantwoord werd met een mooie lach. We waren/zaten wat afgezonderd en er kwamen niet direct 130 kinderen op ons af. In alle rust hebben we naast elkaar gezeten, wat onwennig.

De papieren van Laurise werden aan Paul gegeven. Later heb ik er nog in gekeken of er een foto in zat van de moeder, maar die zag ik helaas niet.

Tristan, Dion en ik hebben cadeautjes gegeven die afkomstig waren van Herman, Ali, Petra O., en Alwin en natuurlijk haar 2 popjes. Stuk voor stuk geweldige cadeautjes die erg in de smaak vielen bij Laurise. We hebben kettingen geregen en toen droeg ze 4 kettingen. Ze was er erg trots op!

De speldjes verdwenen in het haar en de rest van de tijd zeulde ze met haar (foto)boekjes en haar popjes. Ze deed bij ieder meisje dat ze tegenkwam een beetje opschepperig over wat ze had gekregen. Ik voelde wat schaamte. Was dit misschien toch al te veel?

Ik ben nog even gaan kijken hoe ze de haren vlechten en het viel mij op dat ze geen grove kam gebruikten. Het leek mij best een beetje ruw om zo de haren te fatsoeneren. Paul maakte foto’s en filmde een uur. Paul bracht de kleding, schoentjes en klamboes weg in het (mooie) huis dat naast het kindertehuis stond en ik gaf de zak met schuimhartjes aan een leidster om ze uit te laten delen. De kids moesten in een lange rij staan om het snoepje te mogen krijgen. Jolande zat op een hoek met in haar ene hand een mobiele telefoon en in haar andere hand een dikke stok (?).

Wat we hebben gezien is natuurlijk maar een momentopname. Ik zag Laurise de commando’s van Jolande gehoorzaam opvolgen, ook al zat ze bij mij. Kinderen speelden, maar er werd niet met hen gespeeld. Leidsters waren bezig met het klaarmaken van eten (crackers met honing ertussen), een beker drinken of vlechten. Binnen het tehuis was er een verdiepinkje zonder omheining. Hiervoor werden de kids gewaarschuwd als ze te dichtbij kwamen (ze zouden een meter naar beneden kunnen vallen). Ik vond het tehuis er proper uitzien.

We hebben nog even de slaapplaats van Laurise mogen zien en de leidster van haar groep (“moeder”). Rond half 12 hadden we genoeg gezien, hadden we trek en dorst gekregen en was het tijd om afscheid te nemen. Op commando van Jolande heeft Laurise een aantal kinderen en leidsters gedag gezegd.

Jean Mari bracht ons terug naar het hotel. Laurise keek haar ogen uit in de auto. Haar gezicht was bijna tegen het raam geplakt. Op onze hotelkamer aangekomen, speelde ze met de ballonnen en bekeek ze van alles en nog wat of rook eraan. We kwamen erachter dat de 2 roze schoentjes die we mee terug hadden genomen (vanwege haar maat) twee linkerschoenen bleken te zijn van niet dezelfde maat. In het tehuis waren er dus 2 rechterschoenen.

Wat Laurise at tijdens de lunch, eten de jongens in 2 dagen en ik zag het aan met gemixte ideeën hierover. Enerzijds wilde ik haar het eten niet ontzeggen, anderzijds vroeg ik mij af of haar darmen of haar maag zoveel eten wel goed kon verwerken. Ze had daarnaast ook een groot glas drinken gekregen en ze dronk het gulzig op alsof dit drankje het laatste was van dit jaar.

Na de lunch gingen we zwemmen en Paul probeerde Laurise in het water te begeleiden. Ze was als de dood voor het water. Met haar mooie badpakje en vlinders zag ze er mooi uit, maar het water in? Nee! Ze is niet verder gekomen dan het nat maken van haar grote teen. Het verbaasde me, omdat ze in de douche volop in het water staat en dus al het water over haar gezicht laat lopen. Maar ok, een douche is geen zwembad.

Na dit avontuur hadden we het idee dat ze moe was geworden en Paul zou proberen met haar te gaan slapen, wat niet lukte.

Toen ze terugkwamen, hadden we inmiddels bezoek van Karin met haar zoontje, was familie van Herik gearriveerd met Jennyca en was er nog een familie uit het naast ons gelegen hotel. We kletsten over adoptie, onze kids, bewonderden ze, dronken wat en aten nootjes, die vooral de kids lekker vonden.

’s Avonds was er BBQ in het hotel en Dion is tijdens het eten in slaap gevallen, met zijn gezicht op het zitvlak. Een heel aandoenlijk plaatje leverde dat op.Tristan had veel jeuk aan z’n billen.

Het eten is goed, maar er is een beperkte keuze. Het fruit is erg lekker. Water op de hotelkamer is gezuiverd en zit in een speciale tank. Op de kamer is er continu ruis van de airco, maar is noodzakelijk. Met Laurise spreken we korte zinnetjes, commando-achtig. De vertaling er soms achter.

Het is de 2e dag en veel interesse om Nederlandse woordjes over te nemen, heeft Laurise nog niet. Ze lacht veel, kan veel pret hebben op de kamer (dan komt ze helemaal los) en met spelen. Schommelen vindt ze fijn en met de bal spelen ook. Ze kijkt regelmatig in de foto-albumpjes, draagt elke dag haar kettingen en haarspeldjes en loopt met haar popjes.

Ze gebruikt bij tekenen veel kleurtjes en ze kan rondjes tekenen. Verdere vormen heb ik haar nog niet zien maken en zie ik haar alleen nog krassen over het papier.

En toen kwam de 1e bedtijd. Ze speelde op bed met een ballon toen ik binnen kwam. Paul zei “ze moest zo huilen toen ze moest liggen”. Ik besloot – uitprobeersel natuurlijk – om het net als Jolande strak aan te pakken. Ook ingegeven door het feit, dat Laurise wel snel heel veel lol kon hebben na dat “verdriet”. Ik tilde haar op, zei dat ze nu moest gaan slapen en legde haar terug in haar eigen bed. Weer kwamen de tranen, maar ik bleef streng kijken. Paul opperde haar de popjes te geven en dat was een schot in de roos. Het huilen stopte en viel bijna direct daarna in slaap. Ik kon die nacht niet goed slapen en dat had als voordeel, dat ik wakker was, voordat Laurise wakker werd.