Afgelopen donderdag heeft Laurise haar eerste zwemles gehad. Toen ik vroeg wat er in haar tas zat, zei ze “handdoek en wasbak” :))
Gelukkig was het “kijkdag” en dat betekent dat belangstellenden de laatste 10 minuten van de les mogen kijken. Met design plastic blauwe vuilniszakjes om je schoenen sta je daar dan peentjes te zweten… Laurise is niet meer bang voor water en haar armen bewogen goed in het water, maar het kwartje viel niet dat haar benen ook moesten meedoen om vooruit te kunnen komen. Dus toen ze met een plankje moest zwemmen, keek ze moeilijk toen de een na de ander haar voorbij zwom en zij nog geen meter was opgeschoten. De zeester (10 tellen drijven met armen en benen wijd en hoofd onder water) hield ze vol en ging dus heel goed.
Afgelopen week heeft Laurise gehuild vanwege haar ijskoude handen. Aan handschoenen hadden we nog niet gedacht 🙁 want toen ze in februari aankwam op Schiphol was het gevoelsmatig net zo koud als nu. Ze leek er toen geen last van te hebben. Met het terugzetten van de klok passen we de kledingkasten aan en moeten we voortaan ook denken aan handschoenen.
Laurise begint steeds beter van haar af te bijten. Zo moest Dion vandaag haar spekkie vasthouden “maar niet opeten” meldde ze erbij. En als Tristan haar muts van haar hoofd aftrekt, kijkt ze boos en zegt “hou op daarmee!” Ook komt ze het vaker melden als dergelijke verzoeken niet werken. En – afgekeken van de jongens – legt ze nu ook stiekem wat snoep in het mandje waar we bij de kassa pas achterkomen.
Op school en op de BSO mogen de leerlingen soms verkleed komen. Laurise vindt dat geweldig! Helaas hebben we (nog) geen verkleedkist, dus keek ze bijzonder teleurgesteld toen wat leerlingen als kabouter verkleed waren en zij niet. Gelukkig had de juf nog ergens een kaboutermuts liggen. Ik vind het knap dat bepaalde ouders al die verkleeddingen hebben liggen, ergens vinden of snel maken. Altijd komen er wel leerlingen met de juiste outfit. Ik kom nooit ergens een kaboutermuts tegen en dan nog.. ik kan al die thema’s niet voor zijn. Maar ok, een paar verkleedzaken zouden wel welkom zijn. Moeten we maar voor haar verjaardag vragen (toverstokje, glitterdiadeem, prinsessenjurkje ieuuuh :))
Op de BSO had Laurise tegen de leidster gezegd “ik heb geen mooie jurk”. Dat werd tegengesproken, maar ze mocht wel iets uitzoeken voor het Halloweenfeestje. Nou ben ik nog nooit een heksenjurkje tegengekomen of een heksenhoed in Laurises maat en vind ik een spinneweb op haar wang ook niet echt charmant staan, maar ok kan ook wel op het verlanglijstje voor haar verjaardag in de maat van volgend jaar of zo? Ik geloof dat ik te gierig ben om daar geld aan uit te geven. Het is net als bij moederdag, als de commercie er geen aandacht aan zou besteden, zou ik vergeten dat het Halloween was.
Laurise moest naar bed en ze kwam nog even langs en vroeg “kusje?” Ik vroeg “hoeveel?” “Vijf”
Ik telde op mijn vingers vijf na en vroeg “zoveel?” waarop zij op een vrij hysterische manier begon te lachen. Paul en ik omschrijven het als “aanstellerig/nep/geforceerd”. Ik vroeg aan Paul of hem dat soort lachen ook was opgevallen. Iets van de laatste twee weken of zo. Paul zei toen dat een paar meisjes uit haar klas ook zo lachen. Hij hoorde een meisje in de klas vragen “is dat Toddy de beer?” [dat lachje] “Nee joh! dat is een kabouter!” [en weer dat lachje].
In de auto was er drop en ik zocht in het zakje naar een zacht exemplaar. Ik kwam een dropje tegen in de vorm van twee borsten. Ik liet het – zogenaamd zwaar verontwaardigd – aan de kids op de achterbank zien en ze kwamen niet meer bij. Laurise lachte met het nieuwe lachje. Even later vroeg ze aan mij “mama, heb jij tieten?” Pardon? Dat zijn van die woorden die wij haar nooit hebben geleerd, maar die ze wel feilloos kan onthouden. Hoe zoiets werkt, blijft voor mij een raadsel.