Met een half uur vertraging arriveerden we om 11.00 uur op Schiphol. De kids hadden wel wat geslapen in het vliegtuig, maar Paul en ik hadden alleen diverse, tevergeefse pogingen in die richting gedaan. We werden verwelkomd door Edith, Jacqueline, oma en opa. Aanvankelijk was Laurise wat teruggedeinsd van de rij die er stond, maar het ijs was snel gesmolten toen ze van Jacqueline een knuffelbeertje kreeg. Moeiteloos zei ze de namen na en stal ieders hart. Ze kreeg een mooie ballon en Dion hield de andere mooie ballon vast. De ontmoeting met Edith en Jacqueline was van korte duur, maar ik vond het geweldig dat ze er waren. Opa en oma waren met 2 auto’s gekomen, zodat Paul in zijn eigen auto kon terugrijden. We spraken af bij ons thuis nog een kopje koffie te drinken en voor we het goed en wel in de gaten hadden, liep Laurise aan de hand met opa mee. 
Ze draaide zich om om te kijken of we ook meeliepen, maar al met al voelde het niet goed. Niets ten nadele van opa, maar het dilemma was groot. Het lijkt zo natuurlijk, zo onschuldig, maar alle lessen over hechting schoten door m’n hoofd.
Laurise kreeg haar winterjas en sjaal en oma had voor de jongens mooie winterjassen gekocht. Na alle airco voelde buiten de winterse wind heerlijk aan. Het zonnetje scheen zowaar en ik vond het raar om weer terug in Nederland te zijn.
Toen we thuis kwamen, zag ik de Haïtiaanse vlag wapperen en was de kamer met slingers versierd. Er lag een aardige stapel post en oma had gezorgd voor de eerste levensbehoeften. Heerlijk om weer thuis te zijn. Laurise was vrolijk, nam alles in haar op en ze leek zich snel thuis te voelen.
Toen we de benedenverdieping hadden laten zien, was het tijd om haar kamertje te laten zien. Oma was ook erg benieuwd hoe ze het zou beleven, dus liep ze mee naar boven. Populair werd de kinderwagen en haar andere zwarte pop.
En dan komt het moment dat Laurise naar bed moet. Tot vanacht had ze steeds in bed gelegen bij Tristan en Dion. Ze viel snel in slaap. Wij ook, omdat we in het vliegtuig niet hadden geslapen.