De eerste “woede-uitbarsting” is geschiedt. Vandaag was het papadag en dat betekende dicht in de buurt blijven van Paul, met hem spelen, bij hem liggen en al zijn aandacht vragen. Als ze naar mij keek, keek ze boos. Ik lachte niet terug. Na de lunch besloot Paul met de jongens te gaan zwemmen. Laurise hobbelde er achteraan, maar Paul stuurde haar naar mij terug. Ik stond op de galerij van het hotel. Laurise baalde zichtbaar van deze actie en bleef op afstand tegen de muur leunen. Uit de verte gebaarde Paul of ze huilde en ik keek opzij. Nee, maar ze wreef wel in haar ogen. Ik herinnerde mij dat Laurise ook een dutje deed in de auto naar de megastore en het leek mij een goed plan haar op bed te leggen. Ik liep op haar af, tilde haar op (ze keek nog steeds boos) en legde haar op bed met de mededeling dat ze volgens mij heel moe was. Op bed gaf ik haar de popjes, legde haar hoofd op het kussen en zei “ga maar even slapen, mama blijft bij je”. Ze begon te huilen en gooide haar 2 popjes op de grond, heeeel boos kijkend. Ik zei “je mag boos zijn, maar je gooit niet je popjes op de grond. Laurise gaat nu even slapen” en legde de popjes bij haar terug. Ik ging afwassen, maar wanneer ik ook langskwam, Laurise keek mij heel boos aan. Na een minuut of 5 is ze in slaap gevallen. Het meest logische van deze dag.
Vandaag heb ik ervaren als een off-day. Los van bovenstaand incident. Tristan had een kort lontje, Dion huilde om elke scheet en ze hadden om de 2 minuten ruzie met elkaar. Dit in combinatie met het afwijzende gedrag van Laurise hield ik het even niet meer droog.