De meivakantie was zó geregeld dat de jongens een week eerder vrij hadden dan Laurise, maar zij ook twee weken had. Dus een week overlap, maar wel drie weken in totaal! Met mijn ca. vier weken verlof was ik met deze regeling niet blij. Wel of niet aan het werk: Dion logeerde de eerste week bij mij, Tristan de tweede week en Laurise de laatste week. Dit komt zelden voor en ik vond het geweldig om de aandacht zo te kunnen focussen, zonder ruis van hun band met elkaar onderling. Alle drie gaven zij hun eigen invulling aan het verblijf hier. Nu zijn ze ergens met vader het Pinksterweekend vieren op een scoutingterrein. Jammer dat het koud wordt tijdens het kamperen.
Het gaat er primitief aan toe. Tandenpoetsen in het bos bij een bron waar hopelijk een kraan aan bevestigd is, geen douches of een zelfgemaakte met uitsluitend koud water of door de zon iets verwarmd water, wc wordt hudo [Houd Uw Darmen Open]/(een tent waarin een schep staat en wat je achterlaat met zand bedekt, zoals bij een kattenbak zeg maar), zelfgemaakte tafels, corvee- en kookdiensten en met een grote groep in de kring praten, kampvuur met zang of spel voor de kleintjes.
Vroeger ging ik ook mee, maar het was mijn ding niet. In de laatste jaren van ons huwelijk besloot ik niet meer mee te gaan. Er was wel meer aanhang niet aanwezig, dus waarom ik wel? Ik kreeg er in die tijd steeds meer last van om dingen te doen waar ik geen plezier aan beleefde of op voorhand al geen zin in had om te doen of om mee te gaan. Ik werd in die tijd bestempeld als egoïstisch en dat vond ik een lastige. Ik vroeg me toen af waar de grens lag tussen geven en nemen én waar mijn grenzen mochten gelden…. zonder strijd, maar er was strijd, veel strijd, te veel strijd.