Dit jaar vierde ik oudejaarsavond zonder de kinderen en wederom wilde ik dit nummer https://www.youtube.com/watch?v=yT2fhjASbzs horen, omdat het mij na de scheiding na al die jaren nog steeds raakt. Ooit was ik fan van Youp van ’t Hek, maar ik kan echt niet meer lachen om zijn huidige grappen. Vanavond keek mijn lief naar Youp en gaf ik onze kandelaar en de lijst met de pasfoto’s van de kids een donkergrijze metamorfose. Qua uitstraling lijken ze i.p.v. zilverkleurig nu op tin en past deze bij onze nieuwe kasten. Een paar muren zijn licht-grijs, maar wil ik groen verven met muurverf. Zo ben ik de middag en avond wel doorgekomen, maar het gemis van de kinderen.. mensen die in hetzelfde schuitje zitten als ik, zullen mij wel begrijpen. Ik huil soms, maar dat heeft geen zin. Ik verlang naar iets, wat voorbij is. Zou ik terug willen naar toen, terug naar het oorspronkelijke gezin? Nee, maar de prijs die ik hiervoor heb moeten betalen is dagelijks, wekelijks, maandelijks en jaarlijks nog steeds voor mij een geamputeerd gevoel.. soms intens voelbaar, maar meestal latent aanwezig op de achtergrond. Ik weet dat het geen zin heeft om maar 1 minuut hierover te schrijven, omdat het is, zoals het is. En dat is het al zo lang, maar zal het nooit echt wennen. Nu zijn de kinderen pubers, die sowieso weinig kwijt willen aan hun ouders. Ik kan ook hun telefoongebruik niet in een paar dagen terugdringen, wat ze bij vader wel gewend zijn. De afstand tussen beide adressen is dusdanig klein, dat dit aanleiding is geworden om niets meer mee te nemen (behalve Laurise die nog een koffertje meeneemt). De kinderen hebben geen idee en ik laat het niet merken, maar ik vind het moeilijk om nu nog een band aan te gaan met mijn eigen kinderen. De jongens gaan maar en beschouw ik mijn huis regelmatig als een hotel. Het werkt en eet mee of niet, soms een Whatsapp hierover, soms vergeten. Wie ben ik dan nog als moeder? Gesprekken zijn er soms, maar zeldzaam. Ik mis dan hoe het vroeger ging. Ik snap dat ouderschap in allerlei gradaties zijn; je blijft geen verzorger en je rol verandert met de veranderingen van je kinderen. Mijn kinderen zitten, zoals zovele kinderen, vooral op hun mobiele telefoon en ik mis contact als ze bij mij zijn. Voor hen lijkt het weinig uit te maken of ze nu bij vader of bij moeder zijn, als er maar Wifi is….