Volgens mij heb ik nog nooit contact heb gehad met een bedrijfsarts. Wel vanuit mijn functie op een P&O-afdeling. Nu zit ik aan de andere kant van de tafel. De bedrijfsarts zat tijdens het telefonisch consult vrij snel in mijn allergie. En misschien begreep ik het wel een beetje. Hij moest mij met spoed benaderen? Uh nee. Teammanager wilde alleen graag het gesprek iets eerder dan eind april. Vanuit P&O weet ik dat als iemand met spoed wordt benaderd er meestal wantrouwen in het spel is. Vanwaar anders de spoed? Maar ok, werkgever en mentor vonden het prima om het gesprek eerder te laten plaatsvinden. Deze bedrijfsarts dacht echt overal verstand van te hebben, ook van een erfenis…Sorry?! En ach die oudjes waren nu toch gestorven, dus tijd voor mij. Sorry?! En werken zou voor afleiding kunnen zorgen. Ho! Wacht even: NEE! Daar was voor mij een grens bereikt. Ik heb gewerkt vlak na de berichtgeving over het overlijden, maar werken in de zorg heb ik toen ervaren als ballast! En nee, ik wil geen koffie gaan drinken op de afdeling. Niemand heeft tijd. Oh, alleen een kopje koffie drinken met de teammanager. Nou ok. Maar waar zit deze manager? Op de zusterpost waar het een zoete inval is van collega’s en bewoners. Ik heb de manager op de hoogte gesteld van het advies van de bedrijfsarts en de manager gevraagd ergens anders te gaan zitten vanwege alle afleidingen waar ik ons gesprek niet geschikt voor vind. Als je je niet ok voelt in je vel en je overrompeld voelt door wie dan ook, dan voel je je murw en niet echt gewapend tegen het advies van de bedrijfsarts (maar is dit bindend?)
- voorlopig minder verantwoording op het werk
- school proberen bij te houden (met huidige concentratieproblemen.. yeah right..)
- doel: terugkeer in eigen functie
- prognose: goed
- volgende afspraak: 3 mei
Ik kan mij er voor nu niet in vinden. Ik denk dat ik het niet goed heb kunnen uitleggen aan de bedrijfsarts. Ik ben nog steeds down en somber. Hoe ga ik werken met zorgvragers? Moet ik dan over mijn grens heen? Vraag je aan iemand die in het gips zit ook of hij gewoon wil gaan lopen?
Vanuit de werkgever ben ik ervoor gewaarschuwd lak te hebben aan roddels. Veel mensen snappen nl. geestelijke beperkingen niet. Maar eerlijk? Ik ben teveel met mezelf bezig om mij daarmee bezig te houden. Er zijn maar weinig meningen die ik ter harte neem en alleen van degenen die mij al jaren kennen. Die snappen tenminste waar ik vandaag kom en waar ik nu sta. Met de rest heb ik te dealen en zal deze mij even worst wezen.