Mijn biologische vader had een restaurant en heeft zich jaren dienstbaar opgesteld naar zijn gasten. Hij was een gastheer pur sang en met verve. Ik weet weinig van erfelijkheidsleer, maar ik herken zijn gastheerschap/ dienstbaarheid in mijn genen.
Ik denk (maar correct me, if I’m wrong) dat je je niet dienstbaar kunt opstellen als je geen (oprechte) empathie voelt.
Toen ik vanavond naar huis wilde rijden en het parkeerterrein verliet, zag ik een cliënt/bewoner op mij af komen lopen. Ik draaide mijn raampje open om hem beter te verstaan. Hij bleek geen shag meer te hebben. Wie geen roker is, zal dit misschien maar moeilijk kunnen bevatten, maar ik weet dat er tussen 18.00 uur en 15.00 uur de volgende dag veel tijd zit om niet te kunnen roken. Ik belde vanuit mijn auto (op de parkeerplaats) met mijn leidinggevende en ik ben daarna terug gegaan naar kantoor en heb ik deze bewoner een pakje shag + vloei op zijn kamer gebracht.
Dat gezicht, die dankbaarheid op dat moment… priceless! Dat gevoel geeft mij zovéél voldoening, dat ik achteraf begrijp waarom de zakelijke wereld mij dat “echte” nooit heeft kunnen bieden en waar ik mij nooit echt op mijn plek heb gevoeld. Voor mij is dit de real world.