Naarmate ik ouder word, voel ik geleidelijkaan minder de behoefte om dingen te moeten ervaren of te ondernemen. Tegelijkertijd voel ik ook de spagaat, omdat ik ooit actiever was en mijn agenda bol stond van de activiteiten. Nu kijk ik nauwelijks nog in mijn agenda, omdat het zó weinig is dat ik het wel kan onthouden. Ik zie van alles voorbij komen en alles lijkt gericht op (het streven naar) een perfect leven. Ik ben daar niet van, simpelweg omdat het leven voor mij juist uit die kleine dingen kan bestaan waar ik zo gelukkig van kan worden. Het zijn voor mij golven. Afwisselend gedij ik prima in mijn eigen cocoon en soms mis ik mijn vriendinnen enorm. Soms/bijna als een man kan ik een lange tijd niets van mij laten horen en toch nooit de essentie van een vriendschap te hebben vergeten.