Onlangs las ik een artikel waarin ik wederom een eye-opener vond. Ik lees zoveel flarden, dat ik de bron dolgraag wil vermelden, maar even niet meer weet waar ik het las en van wie de tekst was. Rest mij dit in mijn eigen woorden te melden. Ik herkende wat ik las. Er zijn talloze mensen die iets in de trant zeggen van “Zo ben ik nu eenmaal” of “Dat komt door mijn ADHD” of …
De strekking van dit interview was voor mij dat als je iets dergelijks over jezelf roept, je dat meestal een excuus geeft om er niet aan te hoeven werken. Er zit volgens de geïnterviewde een bepaalde mate van passiviteit in. Ik hoop het artikel weer te vinden, want persoonlijk vond ik het een interessante benadering. De vraag rijst namelijk wanneer je voor jezelf een acceptatielevel hebt bereikt. Hoef je er alleen aan te werken als je er zelf last van hebt? Moet je er aan werken, omdat de omgang met anderen wat soepeler zou verlopen of waarom zou je er aan werken? Ik ben er nog niet uit..