Het komt niet zo vaak voor (volgens mij de tweede keer in zes jaar tijd), maar voor volgende week gaan vader en ik met de kinderen letterlijk om de tafel zitten.
Insteek: Afspraken nakomen.
Vader en ik wonen ongeveer 10 minuten met de fiets van elkaar vandaan. Dat heeft voor- en nadelen. Als er iets aan de hand is op school of in huis ben ik snel ter plaatse, omdat ik binnen 10 minuten zowel vanuit huis als vanuit mijn werk daar kan zijn en vader vanuit zijn werk daar ongeveer een uur over zou doen. Het nadeel – zo is gebleken – is dat de afspraak is vervaagd. Alle vergeten spullen (boeken, kleding, oplader, etc.) worden door de kinderen dan “even” gehaald bij vader en blijven ze langer weg dan ik verwacht. Daarnaast vind ik het storend dat de kinderen bijv. in “mijn weekend” dan zo vaak zo lang in het huis van vader zijn. Hij is er dan niet altijd en ik heb er dan geen controle over.
Op de twee doordeweekse dagen dat ik thuis ben, verwacht ik niet (maar gebeurt het wel) dat de jongens tegen 17.30 uur komen aanwaaien en tegen 20.30 uur weer richting vader gaan. Dit huis is geen restaurant en dat heb ik al diverse keren aangekaart. Het gesprek gaat dan doorgaans zo:
- “Ja, maar ik heb huiswerk bij papa gemaakt.”
- “Dat kan ook hier.”
- “Nee, want al mijn boeken zijn daar.”
- “Dan neem je ze mee.”
- “Weet je wel hoe veel/hoe zwaar dat is?”
- “Die neem je toch ook mee naar school?”
- “Je begrijpt het niet!”
”