Leuk om een keer in het “Groene Venetië van Nederland te zijn geweest. Ik was er met mijn lief een weekend, maar na 1 dag had ik het wel gezien. In een fluisterboot wat gevaren, de omgeving met de fiets verkend. Ik ervaar helaas de laatste jaren dat ik mij maar moeilijk kan aanpassen aan een nieuwe omgeving. Thuis kan er zoveel en op vakantie moet ik dealen met regels/beperkingen. Wanneer kan ik ontbijten? Het is niet mijn bed (rugpijn) en niet mijn kussen (moet ik echt de volgende keer meenemen!). Elke keer als ik ergens ben, mis ik het comfort van thuis. Ik ben dus gaandeweg inflexibel geworden en elk uitje houdt mij een spiegel voor. Mijn ouders zeiden vroeger “je bent op vakantie als je de voordeur op slot draait”, maar ik kan niet genieten van de weg ernaar toe, terwijl ik op heel veel plekken wel zou willen zijn en als ik er dan ben, geniet ik er niet altijd van. Dan denk ik meestal aan de terugreis wat dan weer een schaduw werpt op mijn verblijf. Ik probeer de terugreis los te laten, maar ik weet dat die onherroepelijk zal plaatsvinden. Kortom: vakantie of een weekendje weg is voor mij niet per definitie het ultieme genieten. Ik ervaar de laatste jaren standaard een spagaat tussen wat ik wil (een globetrotter zijn) en wat ik voel (ergernis bij alle beperkingen).
