Wanneer mensen spreken over een winterdip, begrijpt men dit doorgaans wel. Weinig licht, duisternis, somberheid. Ik weet niet of het bestaat en het interesseert me eigenlijk ook niet zo, maar ik heb last van een zomerdip/een hittedip. De extreme warme deprimeert mij. Het maakt mij loom en het kost mij energie om mij toch in te blijven zetten voor mijn werk en studie. Ik voel me uitgeblust, chagrijnig, leeg en stil.
Alles lijkt te veel. Op m’n werk reageerde ik gisteren ook geïrriteerd naar bepaalde collega’s. ik kan ook even het geduld niet opbrengen wanneer bewoners zich negatief uitlaten over dingen die ik niet belangrijk vind. Ik ben mij bewust van mijn beroepshouding die neutraal moet zijn, maar met deze hitte in combinatie met veel geluid (van een zorgvrager, een zanger buiten en een paar drillende bouwvakkers) is mijn grens blijkbaar bereikt en trok ik het even niet meer.
Ik heb mij even op het balkon teruggetrokken en heb geprobeerd mezelf weer te hervatten door te denken aan ook zoveel positieve momenten.
Op zo’n negatieve dag als vandaag zei een zorgvrager ook even en passant tegen mij dat ik het niet lang zal uithouden op het werk. Ik vroeg waarom ze dat dacht. Zorgvrager gaf aan dit te weten.
Het gaat om mijn pad en nee, wie er ook iets van vindt: prima. Ik heb slechts 1 voorwaarde gesteld: als ik lichamelijk iets ga mankeren wat mijn werk/beroep/studie serieus negatief in de weg zal staan/gaat beïnvloeden, dan zie ik dit als een serieus signaal en was het not meant to be en haak ik af.