“Juist de momenten waarop de bodem onder je bestaan wegvalt, hoe moeilijk ook, kunnen je meteen naar de essentie brengen.”
Dit is een van de inzichten uit “het Tibetaanse boek van leven en sterven”. In dit inzicht gaat het erom dat als je qua gezondheid slecht nieuws krijgt, je leven pardoes een dusdanige wending krijgt dat er geen plaats meer is voor oppervlakkig geneuzel, maar je je (doorgaans) gaat richten op dingen die wel belangrijk voor je zijn.
Toen ik dit inzicht las, had ik geen sterven voor ogen, maar herkende ik hierin mijn tussenstation.
Ik zal het vast wel ergens hebben gelezen, maar op een dag vond ik dat ik het leven kon vertalen naar vier poten van een tafel. Om de tafel in balans te houden, had ik nodig: mezelf (en alles wat daarmee samenhangt, zoals gezondheid, energie, etc.), mijn huis, mijn relaties en mijn werk. Ik zet mezelf expres vooraan, omdat ik van mening ben dat de andere poten niet zonder mijzelf zouden kunnen zorgen voor balans.
Deze balans ontbreekt wanneer een van deze poten het laat afweten: je wordt ziek en best langdurig, je moet/gaat verhuizen, je verlaat je partner of wordt verlaten en/of je verliest je baan/bent zoekende naar een nieuwe.
Toen ik mij een jaar of zes geleden realiseerde dat ik van een relaxed leventje na de scheiding terugviel op weinig geld, zonder familie, ons gezin ontspoord achter had gelaten, veel oude bekenden ineens niet meer zag of sprak, met € 200,- moest verhuizen, bijna tegelijkertijd mijn toenmalige baan verloor, leefde ik van giften en hulp, maar voelde ik wel de essentie hoe ik in elkaar stak. Ik werd dankbaar voor alle kleine dingen en werd creatief in het bedenken van oplossingen of om van weinig iets te maken. Ik nam niets meer als vanzelfsprekend aan en ik voelde mij doorgaans energieker dan ooit om het beste eruit te halen wat vooral bij mij paste. Geen concessies meer.. I did it my way en wat voelde dat goed! Het werd zoeken en het was zeker geen gemakkelijke opgave, maar ik kwam heel snel terug naar mijn essentie en – ondanks alle shit en werden er drie van de vier poten afgezaagd – ik voelde mij strijdlustiger dan ooit. Natuurlijk waren er ook even die momenten van wanhoop, maar ik moest en zou mijn imperium overeind houden. Ik moest van mezelf sowieso het huis behouden voor de kinderen. Ik moest daarom niet bij de pakken neerzitten, maar de afgezaagde poten weer gaan herstellen! Ik was toen gelukkig niet ziek en ik ging full speed ahead.
Het nieuwe huis was binnen een maand zo goed als mijn thuis, van de oude bekenden die ik niet meer zag of sprak, had ik mijn statement snel gemaakt: mijn kant van het verhaal willen jullie niet weten en toch oordelen? Prima, so be it [lees: ga ik geen energie in steken/vond ik teleurstellend, maar ik ging de waarde zien van wat vriendschap kan inhouden], binnen de oprotpremie van mijn vorige baan vond ik na een maand een andere baan, waar ik zes maanden (i.p.v. de oorspronkelijke drie) kon blijven. Ik had toen twee maanden een dubbel salaris en daarvan heb ik voor het huis en spullen voor de kinderen gekocht/vervangen. De enige tafelpoot die toen nog niet gerepareerd was, was relatie. Ik vond dat toen ook de minst belangrijke.
Eigenlijk maakt het an sich niet zo uit welk inzicht met iemand matcht; wat mij betreft gaat het erom dat je vroeg of laat thuiskomt bij jezelf, teruggaat naar jouw essentie. Dat gun ik iedereen! Kiezen is doorgaans niet zo gemakkelijk, maar doet het je uiteindelijk wel stralen (als je bereid bent hiervoor een pijs – hoe hoog ook – te betalen).