Jaren geleden wilde ik graag een kinderboek publiceren. Ik sprak hierover zelfs met Steven Pont die toen als gast op mijn werk in de vergaderzaal aanwezig was. Ik verzon ter plekke dat ik hem wel een kopje koffie kon aanbieden om met hem in gesprek te komen. En zo geschiedde. Hij had zelf toen net het boek “Jacobus” gelanceerd en hij adviseerde mij niet bang te zijn voor de eerste de beste afwijzing. Hij refereerde naar J.K. Rowling (van de Harry Potterreeks) die ook aanvankelijk steeds nul op rekest kreeg op haar script. Ik heb mij weleens afgevraagd hoe zij aan hun afwijzing terug denken.
Na een try-out in mijn vriendenkring heb ik mijn script verstuurd naar een stuk of 5 uitgeverijen en na de afwijzing ze gevraagd naar de reden. Eén uitgeverij had de moeite genomen om daarop te reageren. Ze vonden de opbouw in het verhaal niet spannend genoeg. Ik had als J.K. Rowling gewoon verder kunnen gaan, maar ik denk dat ik er zelf niet echt in geloofde. Ik miste een goede illustrator en ik ben geen bekende Nederlander. Dat was het – denk ik – meer en ben ik toen gestopt met het benaderen van uitgeverijen. Daarmee is “Romijn het riddertje” nooit van de grond gekomen. Ik had het boek in eigen beheer kunnen uitgeven, maar mijn hart lag er eenvoudigweg onvoldoende. Ik hou enorm van schrijven en heb zelfs een cursus hierin gevolgd, maar al snel leerde ik de kaders hoe het doorgaans volgens a-b-c moest gaan en ben ik daardoor afgehaakt. Ik wil mezelf blijven en wil ik schrijven, zoals ik het wil.