Vandaag was ik met mijn lief in de Makro en terwijl we tijdens onze lunch wachtten op een kip saté viel mij het publiek op dat moment op. Het waren vooral ouderen en zonder aanwijsbare reden, bekroop mij ineens het gevoel dat ons leven ooit eindig zal zijn en de Makro wie weet hoe lang daarna nog zal verder leven. Ik schaam mij niet voor zulke gedachten. Ik heb ze soms simpelweg.