Vandaag liep ik tijdens mijn werk naar de winkels om o.a. een cadeautje te kunnen scoren voor een van mijn collega’s. Een paar meter verder zag ik een bewoonster lopen en liepen we elkaar als het ware tegemoet. Tegen de tijd dat we elkaar passeerden en ik “heeee” zei, hief ik mijn arm op om haar een “high five” te geven. Ze beantwoordde mijn gebaar en we bleven even stil staan. Ze kwam heel dicht bij me staan en keek me indringend aan. Hoewel ze haar kuren kan hebben, luid schreeuwend over straat kan lopen en enorm kan schelden, mensen met een boog om haar heen kunnen lopen, voel ik vooral compassie en rust in mijn lijf. En terwijl we elkaar nog steeds diep in de ogen keken, zei ik “Ik ga even een broodje halen”, waarop ze antwoordde “Wat ben je toch een schat” om vervolgens m’n beide armen vast te pakken en me spontaan een dikke kus op m’n wang gaf.
Het gaat mij er niet zozeer om dat ze me een schat had genoemd, want dat weet ik wel, haha, nee, het was het moment dat zo zeldzaam puur bij me binnen kwam. Dat vond ik een moment om in te lijsten.