Sinds 7 maart 2022 heb ik een nieuwe baan. Na 1 motivatiebrief en twee gesprekken ben ik aangenomen! Door mijn ervaringen in de afgelopen twee jaar was ik behoorlijk murw geworden, down en ging ik niet meer met plezier naar mijn werk. Ja, ik wilde graag verpleegkundige worden en theoretisch ging het goed. Ik haalde mooie cijfers, niks kantje boord, maar de praktijk vond ik één grote struggle. Niet qua bewoners, want bij hen voelde ik mij als een vis in het water, maar de sfeer in het team, het leerklimaat.. het was en werd niet mijn ding. Achteraf had ik er van alles aan kunnen doen, maar ik was te afwachtend geworden en liet ik niet meer zien wie ik ook kan zijn.
Anyway.. in het nieuwe team ben ik zo warm ontvangen, word ik vanaf de basis goed ingewerkt en heb ik een mentor toegewezen gekregen. De zorg wordt bepaald door de cliënten, dus ook het tempo en alle puzzelstukjes vallen nu voor mij bij elkaar. Dit is zorg, zoals zorg is bedoeld volgens mij: de cliënt heeft de regie!
Gelukkig heb ik niet 2 jaar voor niets op school gezeten. Ik kom in aanmerking voor het afstroomtraject en dat betekent dat ik na wat praktijkexamens mijn diploma als Helpende Plus nog kan halen en daar ga ik voor!
Ik dacht dat ik een rolmodel zou zijn voor mijn kinderen door op m’n 55e weer naar school te gaan en een carrièreswitch te maken. Hoe trots voelde ik mij toen Tristan hoorde dat ik ging stoppen en hij zelf ook de beslissing nam om te stoppen met zijn werk. Ik bleek een voorbeeld voor hem te zijn geweest door te stoppen met bepaald werk als je je daarin niet (meer) gelukkig voelt. Verrassend en zo waar!