Op mijn telefoon open ik mijn mailbox die ik gisteren had opgeschoond. De tekst was wat klein voor mijn ogen en las ik in de gauwigheid “Geen e-mails Hopelijk hebt u e-mails die nog niet zijn opgehaald van de server.” Pardon? Zo desperate ben ik niet! Maar ook al moest ik Mogelijk lezen, dan nog.. Het zou voor mij prima zijn zonder enige tekst of desnoods alleen “Geen e-mails”.
Als ik hetzelfde doe op mijn laptop zie ik in outlook staan: “Dit Postvak In is erg opgeruimd”. Ja, goed hè? Of wat moet ik met deze informatie? Het zijn van die kleine dingen die mij opvallen en mijn geest vervelen.
De meeste non-informatie hoor ik wel op tv en er zijn geen programma’s meer die ik trouw volg of überhaupt wil zien. Nog nooit heb ik zoveel zenders gehad en meer dan een uur hoef ik geen tv te zien (inclusief journaal) en dan denk ik vaak aan een uitspraak van Youp: kan het nog debieler? Ja, het kan nog debieler. Dan zie je bijvoorbeeld zo’n “ik-ben-leuk-hè?-typetje je beeldscherm vullen die al pratende naar een project toeloopt en dan stilstaat in een tuin. “We (?) staan hier nu in de tuin…. JOH!
Ok, ieder z’n smaak, maar wat mij betreft is er zoveel van hetzelde, zo vaak zie ik weer de uitgekauwde formules, weer dezelfde gezichten, weer een vervolg op het vorige seizoen, dat mij toen ook al niet kon boeien. En als ik dan al eindelijk een favoriet heb, zoals Downtown Abbey, dan is ie binnen no-time van de buis.
Het valt me zo vaak op dat ik dit onderwerp regelmatig zal laten terugkomen, want non-informatie is – zeg maar – nogal mijn ding.