Op een dag besef je: die kreukels in je gezicht gaan er niet meer uit en die slappe huid wordt niet strakker. Ik zie graag verzorgde vrouwen en ik probeer er iedere dag ook een te zijn. Ik ga zelden naar een schoonheidsspecialiste (geen geduld voor) en ik wil zo min mogelijk naar de kapper (zou maandelijks een vermogen kosten én heb ik ook daar geen geduld voor), ik heb geen dik haar, maar veel haar en door hormomen? heb ik de laatste jaren ineens slag in mijn haar wat eruitziet als prikkeldraad. Als ik zin heb, stijl ik het en dan glanst mijn haar ook meer, maar ook daar heb ik niet altijd geduld voor. Ik epileer zelf mijn eigen wenkbrauwen, ik scheer wat snorharen (ook al “mag dat niet”, maar harsen mij een rode huid oplevert), ik scheer weg wat ik prettig vind en hou mijn V van Victorie in plaats van Braziliaans, ik verf m’n haar al sinds m’n 30e, ik ga de deur niet uit zonder gelakte nagels, dat ik heb gedoucht, schone kleding heb aangetrokken, m’n tanden heb gepoetst en make-up op heb gedaan. M’n haar draag ik meestal in een Engelse staart. Ik heb sinds de zwangerschappen een buikje, maar ik bewaak mijn maat 38, simpelweg omdat ik mij niet prettig voel in een grotere maat. Ik sport niet (word ik chagrijnig van), maar ik doe bijna dagelijks wel squats. Mijn target is 200. Ik zit nu op 50. Ik kan balen van de zwaartekracht, maar platte billen vind ik een gruwel.
Wat ik echter niet kan beheersen is de slapper wordende huid. Ik smeer wel dagelijks crème, maar ik weet ook wel dat het alleen prettig is om geen droge huid te hoeven voelen. Tegen rimpels vecht ik niet echt, maar ik heb vele zichtbare lachrimpels en die irriteren me niet. Ik heb wat gunstige genen dat weinig mensen mij op mijn leeftijd weten te schatten. Wat het verdere verval mag gaan betekenen, is voor mij nog een open boek. Ik heb nu nog geen medicijnen, maar ik zal eerdaags mijn bloed laten controleren (op suiker en cholesterol).