Toen ik jong was, overleden er nooit mensen. Natuurlijk was dat wel zo, maar ik was mij er niet zo bewust van. Een van de nadelen van ouder worden, vind ik is dat mensen net zo goed overlijden, maar dat het nu bewust in mijn omgeving gebeurt. Het is geen ver-van-mijn-bed-show meer; het zijn bekenden. Ik ga zelden naar een crematie of begrafenis, maar thuis brand ik vaak een kaarsje en wens ik de overledene een goede reis. Ik denk aan de mensen die ik gesproken heb in mijn werk en op een dag er niet meer waren, een overbuurman die ik tijdens een kerstborrel nog sprak en die onlangs dood in zijn winkel lag en mijn ex-leidinggevende bij het accountantskantoor voor wie ik heb gewerkt en ik via WhatsApp een bericht kreeg van zijn overlijden. De dood hoort bij het leven, maar ik vind het nog steeds een onwerkelijk gevoel. Dan heb ik het nog niet eens over bekende personen, zoals David Bowie.