Waar ik de afgelopen vijf jaren met zoveel plezier iedere werkdag heb gewerkt, is het vanaf 1 september einde oefening. Ik zit gevoelsmatig in een rouwproces. De baan die ik had, was zo uniek en die krijg ik ook nooit meer terug. De leidinggevende die ik had, is voor mij nog wel in beeld. Waar mijn standplaats is, is nl. zijn pand. Ik heb mij de afgelopen tijd gerealiseerd hoeveel en zoveel waard is om – na al die jaren – met even zoveel plezier naar je werk te gaan, dat je een band hebt opgebouwd, dat ik mocht leren en mocht zijn wie ik ben, dat ik fouten mocht maken, dat duidelijk mocht worden waar ik goed in was en waarin niet. Dat vertrouwen is voor mij priceless. Het is voor mij daarom erg wennen dat ik in de plaats van de duizendpoot – voor mijn gevoel – nu iemand ben ergens down under en zal moeten functioneren ver van het vuur. Ik moet dagelijks schipperen tussen wat ik weet en wat ik wens te ventileren en hoe. Ik zit momenteel niet in mijn comfortzone, maar ik hoop ermee te kunnen dealen en mijn oude les (die weer op mijn pad is gekomen) geleerd heb. Ik wil geen strijd, maar ik voel me wel gepasseerd, ondergewaardeerd en totaal niet belangrijk meer in mijn nieuwe baan. Ik heb er dus geen invloed op wat mij is overkomen, maar wel hoe ik hierin wil staan. Ik ben nog zoekende.