Ik vind het lastig om dit te benoemen, maar ik doe het toch. Ik hoop dat deze nl. t.z.t. minder worden en wil ik deze registreren via mijn blog.
Verstandelijk gezien vind ik het oké om te zakken voor een toets. Ik ben jaren niet meer getoetst en ben ik nog maar een paar weken bezig om heel veel lesstof tot mij te nemen. Gevoelsmatig en onderbewust is er blijkbaar toch veel stress: ik heb ineens weer last van eczeem en heb ik de nacht voor een toets last van paniekaanvallen. Deze vind ik eng. Het lijkt soms alsof ik doodga. Ik lig, schrik rechtop, hap naar adem en herinner mij hier ‘s-morgens weinig van. Mijn lief registreert zoveel meer, dan ik mij later kan herinneren… Ik maak mij daar zorgen over. Temeer omdat mijn lief mij verteld heeft dat ik een seconde of 15 geen adem had en ondanks een poetsbeurt, mijn adem niet ok rook.
Toen ik ’s morgens begon aan de toets algemeen rekenen, kreeg ik ineens de zenuwen die ik niet snel onder controle kreeg. Toen ik de proeftoets medisch rekenen kreeg, voelde ik bijna een black-out. Toen de eerste klasgenoten het lokaal al verlieten, moest ik nog beginnen met de toets. De angst was er daarvoor niet, maar was er ineens. Ik heb mij hierover verbaasd. Waarom overviel mij dit? Was dit faalangst? Was dit bewijsdrang? Vreemd genoeg voel ik beide niet in mijn hoofd, maar blijkbaar is er onbewust toch meer aan de hand, waar ik maar niet achter kan komen. Als ik het wist, dan kon ik het oplossen!