Vandaag zag ik – na het weekend met de kinderen – ze weer weggaan naar het huis van vader. Nee, na al die jaren went het nog steeds niet en heb ik enorm met ze te doen. Zij hebben nergens om gevraagd, maar dealen ermee. Net als ik, ook al was het toen mijn keuze om vader te verlaten. Ik ben wat vervreemd van mijn eigen kinderen, omdat ik ze simpelweg niet meer dagelijks meemaak. Ik kan in een weekend niet mijn stempel zetten op iets wat ze de rest van de week anders voorgeschoteld krijgen. Daarnaast zijn de kinderen inmiddels pubers die onderzoekend zijn. Dat is goed, maar welke rol heeft een moeder dan nog in de schaarse tijd die er over is?
Mijn rol als moeder zou ook anders geworden zijn als ik er wel fulltime bij betrokken zou zijn geweest. .. Nou ja, fulltime klinkt als 100% en de kinderen kijken wel uit om je alles te vertellen. Ik moet het formuleren als dat ik ze dagelijks zou hebben gezien.
[Nou moet ik er wel bij vermelden dat ik niet “bovenop” mijn kinderen zit of ooit heb gezeten. Ik heb ze nooit in de etalage gezet hoe goed ze het doen en ze nooit anders gezien dan mijn kinderen.]
Parttime ouderschap heeft ook voordelen, zowel vader als ik ervaren dat. Een weekendje weg buiten het hoogseizoen kan gemakkelijk, want “oppas” is geregeld. Schiet me ineens te binnen over dat woord. In het verleden (en ze bestaan vast nog steeds) ging een bevriende vader stappen, waarop gezegd werd: “Oh, dan pas jij (lees: moeder) op de kinderen.” Pissed werd ze hiervan. Ieder zo z’n irritatielevel, maar de mijne ligt daar niet. Ok, nu de kinderen pubers zijn, heb ik het met vader ook niet meer over oppassen, maar over “ben je thuis?”
Omdat de kinderen hier minder vaak zijn en mij niet failliet eten/drinken, kan ik wat vaker wat anders in huis halen. Ze geven dan af op vader dat ze XYZ bij hem niet krijgen en dan zeg ik: “hij heeft groot gelijk! Als jullie hier iedere dag zouden zijn, zouden jullie dat van mij ook niet krijgen.” Wat het is, kost geen vermogen, maar ik geniet wel mee als zij genieten van wat er in huis is.
Als ze mazzel hebben gaan ze twee keer in de zomervakantie op reis, krijgen ze een dubbel cadeautje met hun verjaardag. Zijn we op onderdelen verschillend in de opvoeding en pikken ze links en rechts wat op (hoop ik). Bij serieuze zaken proberen we wel op 1 lijn te zitten. De band met vader is verder prima en zijn de kinderen niet verzeild geraakt in wat voor strijd dan ook. Ik hoop dat ze later terug kunnen kijken op een relaxte jeugd met dagelijks gezeik over het huiswerk en op tijd thuiskomen. Dan zou ik lachen en zeggen: we hebben – met elkaar – de scheiding beter doorstaan dan het huwelijk 😉