Vanmiddag hoorde ik op straat een ruzie. Een volwassen buurjongen van mij kan onregelmatig behoorlijk uit z’n plaat gaan en smijten met spullen. Het werd mij al snel duidelijk dat hij vandaag kwaad was op zijn vriendin. Blijkbaar had hij het nodig om zijn woede vooral te vertalen naar kanker dit en kanker dat. Typisch Haags, maar ik vind het vreselijk om te horen. Ik zag de buurjongen kwaad en schreeuwend heen en weer lopen en in en uit zijn auto stappen. Hij wilde zich misschien wel beheersen, maar dat lukte van geen kanten. Ik zag een telefoon op straat in een plas water gegooid worden die de vriendin huilend opraapte. Ik hoorde de jongen steeds maar vragen “heb ik je geslagen? Zeg het dan!” Ik stond achter de vitrage te kijken naar dit tafereel en werd er echt even verdrietig van. Het escaleerde niet in die mate dat ik me geroepen voelde mij ermee te bemoeien, maar de pijn voelde ik wel.