Met belangstelling keek ik vaak naar het programma “Spoorloos”. Wat ik vooral heel goed begreep (en nog steeds), is dat iemand op een dag wil zoeken naar zijn/haar roots. Ik heb dat in ieder geval wel zo ervaren. In mijn herinnering zag ik mijn biologische vader pas toen ik een jaar of 33 was. We hebben nadien een DNA-test gedaan en mijn moeder – die toen voor mij al uit beeld was – heeft hieraan haar medewerking verleend. Haar deelname was niet strikt noodzakelijk, maar zou de score wel nauwkeuriger kunnen benaderen.
In Spoorloos vinden de ontmoetingen vaak in het buitenland plaats, maar mijn biovader woont in Nederland, zelfs in dezelfde provincie als ik.
Waar ik vooral veel aan heb/heb gehad, is hoe – na zoveel jaren – invulling wordt gegeven aan de vader/dochter relatie. Dat is natuurlijk heel verschillend. Ik was jaren geleden zelf nog zoekende naar mijn antwoord/mijn berusting toen een vrouw in een uitzending iets zei als: het is niet geworden wat je misschien zou kunnen verwachten, maar voor mij is het genoeg dat ik hem heb leren kennen, dat ik weet wie hij is en dat ik mij op onderdelen heb herkend in hem. Dat werd ook mijn antwoord. In deze zin vond ik – eindelijk – ook mijn antwoord/mijn berusting.
De ontmoeting met mijn biovader (waar ik mijn ouders overigens geen plezier mee heb gedaan) heb ik een ontbrekend puzzelstukje gevonden en voor mezelf kunnen plaatsen of begrijpen. Ik vond het jammer dat ik hierin bij mijn ouders geen aansluiting vond, maar mijn drang naar het weten van mijn roots was sterker. Tot op de dag ben ik daar dankbaar voor en heb ik er nooit spijt van gehad.