Niemand zal mij ooit omschrijven als een sportief type en terecht. Ik ben chagrijnig als ik er heen moet, chagrijnig als ik er ben en chagrijnig over het feit dat ik voor al die inspanning ook nog moet betalen. Kwam ik dan voldaan thuis? Nee, ook niet, chagrijnig wel… Ik heb op jazzballet gezeten, op turnen, op judo, op Aerobics, op Pilates, heb wat aan Zumba gedaan, maar puntje bij paaltje voelde het voor mij niet ok of te geforceerd. Het voelde ook niet als een uitlaatklep voor mij. Ik ben meer van het creëren om me te kunnen ontspannen, maar ja, daar verbrand ik geen calorieën mee. Als ik niet sport, moet ik letten op voeding en ik geloof maar in 1 dieet: van wat je eet en niet verbrandt, kom je aan, in ieder geval als je zo oud bent als ik. Ik schommel tussen de 67 en 69 kilo. Zolang ik maat 38 waardig ben, voel ik mij er prettig bij. Ik heb na mijn scheiding maat 36 gehad, maar dat wil ik niet evenals maat 40, toen het met mij beter ging. Wie op dieet is, moet m.i. levenslang oppassen en daarin zit ook de valkuil, omdat dat nergens staat vermeld, wel? Vroeger kon ik eten wat ik wilde, zonder dat er ook maar 1 calorie om de hoek kwam kijken. Ik accepteer – met moeite – dat deze tijd voorbij is en ik zie mijn lijf. Ik accepteer deels het verval, maar platte kadetjes vind ik helemaal niks. Vandaar mijn Squatsoefeningen via mijn smartphone. Ik zit nu inmiddels op in totaal 661 squats: om de dag ca. 76, maar voor mij best pittig. Omdat ik een platte derrière absoluut niet ambieer, ben ik dankbaar voor deze app waarvoor ik de deur niet uithoef. De rest is discipline en is geheel aan mij.