Er zijn – weet ik veel hoeveel – mensen die niet geloven in een samenloop van dingen en er zijn – weet ik hoeveel – mensen die dit fenomeen minstens als opmerkelijk ervaren. Ik las onlangs over synchroniciteit en het intrigeert mij. Ik leef redelijk bewust en probeer dat zoveel mogelijk in het nu. Ik weet uit talloze ervaringen dat wanneer bijv. de nood het hoogst was, ik op de een of ander manier bleek te worden geholpen. Dat ik bijv. op het randje een baan vond, voordat ik de huur echt niet meer kon betalen. Zweverig? Nee, huurpenningen zijn super zakelijk. Maar het was ook die ene sollicitatiebrief die dit in gang heeft gezet. Waarom kreeg ik toen de brainwave om op dat moment een totaal andere brief te sturen? Waarom was ik zo zelfverzekerd en vol vertrouwen in het sollicitatiegesprek, terwijl ik een jaar werkloos op de bank had gezeten en daarvoor maar een keer op gesprek mocht komen?
Of toen ik in 2011 op de fiets mij wanhopig afvroeg wat het universum in Godsnaam voor mij in petto had en ik op dat moment een vrachtwagen voorbij zag rijden met een enorm grote (geschilderde/gespoten) roos op zijn aanhanger.
In dat jaar zag ik meer symbolen of leek het een antwoord toen ik op een brug met de tekst “WACHTEN” fietste.
Voor mij voelde deze ervaringen als een soort kompas. Ik zag niet wat ik graag wilde zien, want ik had toen geen flauw benul wat er op mijn pad zou komen. Wat het ook was: ze gaven mij vertrouwen om erin te geloven dat het allemaal goed zou komen.
In bovenstaande link zag ik trouwens nog iets anders staan wat mij de laatste tijd onregelmatig bezighoudt: “de tijd is door mensen bepaald en bestaat eigenlijk niet”.