Ik ben een product uit een traditioneel gezin. Vader werkte voor de kost en zijn gezin en het was not done dat mijn moeder ging werken, omdat hij dan zogenaamd niet in staat zou zijn om het gezin te onderhouden. Dat had als voordeel dat het rollenpatroon kristal helder was. Mijn vader zorgde grofweg voor de inkomsten en mijn moeder deed het huishouden. Mijn vader deed daarnaast de boodschappen, waardoor mijn moeder geen idee had wat het allemaal kostte. Mijn ouders gingen eens per week onder de douche en opmaken deed mijn moeder alleen bij speciale gelegenheden. Dat was mijn voorbeeld als puber en zo wilde ik het geenszins. Ik begreep niet en heb nooit begrepen waarom mijn moeder haar vrouwelijkheid teniet deed bij de huishoudelijke taken. Nog kan ik haar handen ruiken die roken naar het schillen van aardappelen. Nooit heb ik begrepen waarom ze zich alleen opdofte als er een feestje was in de familie.
In mijn tijd had ik lak aan welke vorm van rollenpatroon dan ook. Ik ging werken en bleef ik vooral werken, van fulltime naar parttime, maar ik bleef werken. Ik mocht kinderen krijgen, maar ik weigerde consessies te doen ten opzichte van mezelf. Het moeder zijn, voelde voor mij als een extra rol waar ik niet altijd even gelukkig van werd. Hoe gewenst de kinderen ook waren, hoe dankbaar ik mij voelde dat mijn kinderwens was vervuld: kinderen hebben is niet altijd leuk of zoals in een reclame waar ik nooit gezeik zie of ondergekotste ouders, geen ouders met wallen onder hun ogen vanwege gebroken nachten of bezig zijn met 100.000 x herhalen wat niet mag.
Oh ja, dat is anno nu best een trend: pochen over je kinderen hoe goed ze het wel niet doen door ze mee te slepen naar diverse verenigingen, maar nee, daar heb ik nooit aan mee gedaan. Kinderen zijn kinderen en zij zijn voor mij geen statussymbool of windowdressing whatsoever.