Van jongs af aan houdt uitstraling mij bezig. Als puber dacht ik er bijvoorbeeld vaak aan wat een vrouw een leuke vrouw maakte om te zien. Was het haar kleding? Haar uitspraak? Haar gezicht? Haar ogen? Haar spraak? Haar gewicht? Ik observeerde en observeerde en waar die interesse vandaan kwam en wat ik ermee moest? Geen idee. Het was voor mij pure nieuwsgierigheid. Natuurlijk werd ik ook omringd door ruis, wat een ander aantrekkelijk vond, maar dat heb ik altijd geprobeerd terzijde te schuiven. De laatste tijd hoor ik regelmatig dat men mij knap vindt. Ik ben er totaal niet mee bezig en ik vind mezelf ook niet knap. Ik denk wel dat ik – voor mijn leeftijd – een bepaalde uitstraling heb, die jonger lijkt. Ik lach graag en veel. Maar dat is slechts de buitenkant. Voor mij is het meer dat ik mezelf zoveel puurder vind dan jaren geleden en dat mijn aandacht vooral oprecht is. Ik heb geleerd zo veel mogelijk actief te luisteren en dat betekent meestal (eigenlijk altijd) jezelf weg te cijferen met al je oordelen en referentiekaders. Niets lijkt mij nog te kunnen raken, omdat ik met liefde mijn wereld (zowel thuis als op het werk) betreed en omarm. Daar vind ik soms toch die spagaat tussen mijn uitstraling (laat me met rust) versus ik omarm wat mij ontmoet.
Terug naar uitstraling. Ik voelde mij een einzelgänger op het schoolplein. Al die ouders die ik hoorde pochen, klagen, juichen, weet ik veel; ik hield mij er verre van. Na drie kinderen gebracht en gehaald te hebben op school of het zwembad, ik heb nooit iemand willen spreken. Niemand interesseerde me iets of zag ik er de toegevoegde waarde niet van of voelde ik me niet zo desperate dat ik contacten moest gaan leggen of zo. Oh, maar dan ben je eenkennig. Nee joh, ik klets gemakkelijk de oren van iemands hoofd, maar bij een kletser kan ik graag luisteren en gefocust zijn op het gesprek. Nee, het is – denk ik – mijn uitstraling. Ik ben mij daar jaren niet van bewust geweest, totdat mijn vriendin mij daar een keer op wees. Ik was FLABBERGASTED! Het was gelukkig ook een goede timing dat ik er toen voor open stond. Nu.. jaaaaren later, zit de liefde van mijn leven in elk vezel in mijn lijf. Die liefde en de – doorgaans – innerlijke rust heeft een soort cocon gewikkeld om mijn lijf: niet als schild, maar als een verlengstuk dat ik ben wie ik wil zijn. Maar! En dat kan lachwekkend zijn, maar zelfs mijn kapper is zich van mijn uitstraling bewust en heeft speciaal daarom voor een zachte haarkleur voor bij mijn gezicht gekozen. Het rode heeft dan ook plaatsgemaakt voor een peper en zout-kleur met folies van licht-hazelnootachtige kleur. Zo geleidelijk, dat het naturel oogt. Het werkt voor mij. Het valt mij op dat mensen mij blijer benaderen. Prima ingezien door de kapper!