Vader is voor een week naar Sevilla vertrokken en heb ik de kinderen extra te logeren. Mijn agenda werd automatisch gevuld met de te verrichten acties voor de kids. Gaaf om ze weer fulltime mee te mogen maken. Ik besef dan hoeveel ik doorgaans van ze mis en hoeveel vaders – in de regel – dit veelal moeten missen. Natuurlijk zal het sommige vaders een worst zijn en distantiëren zij zich van hun kinderen, maar het is de andere doelgroep die ik bedoel. Ik voel me een met de mannen die het parttime meemaken van hun kinderen als een aderlating beschouwen en rouwen om het gemis, maar dealen met de afspraken hierover. Simpelweg omdat het belang van de kinderen voorop staat en we niet zijn beland in een vechtscheiding, maar toch een soort van rouwen ervaren. Niet altijd, maar wat latent toch aanwezig is, als een soort schaduw een deken werpt over je bestaan, hoe goed dat ook is ingericht. Ik voel me verenigd bij al diegenen die ergens pijn voelen als zij hun kinderen weer zien vertrekken naar hun “thuis”. Het thuis dat we zo graag wilden bieden, maar geen part of the deal was.