Vandaag vernam ik dat ik vanaf volgende week ook welkom ben op de dinsdagen. Daarmee zijn vooralsnog mijn uren gevuld en zal ik geen werkzaamheden meer verrichten voor mijn vorige werkgever, tenzij op vrijwillige basis. De Personeelsadviseur gaf het goed aan: ben ik een top secretaresse of een P&O-er? Ik had het antwoord niet paraat en vond het een goede vraag. Voorlopig ben ik verantwoordelijk voor het plaatsen van vacatures en het beantwoorden van reacties. Voor mij is het helder dat ik tot 1 september 2018 een baan gegarandeerd heb, maar waar ik t.z.t. op word afgerekend? Ik ben losgeweekt van mijn vorige werkgever, maar sec gezien is het op de vorige locatie nog niet 100% overgedragen. Als ik mij daar in mijn vrije dagen laat zien, dan vermoedt de nieuwe werkgever misschien verstrengeling van belangen? Zo zie ik het zelf op voorhand niet, omdat ik van mijn drie kinderen en partner en vrienden tegelijkertijd kan houden. Liefde en toewijding is voor mij vermenigvuldigbaar en niet een keuze. Ik ben daarnaast nog ambulant begeleider van een cliënt en – hoe het ook zij – ik ga zaken voor haar afronden.
Heb ik het naar mijn zin? Ja en nee. Ja, er is veel te doen en kan ik er veel leren. Ik vind het fijn om te weten dat ik voorlopig niet uitgeleerd ben! Ik ben daarnaast blij met mijn directe collega’s, hun toewijding en hun geduld en bereidheid mij dingen te leren/in te werken. Tegelijkertijd ook nee, want ik voel vaak meer dan mij gezegd wordt. Ik ben al jaren gewend dat ik veel mocht weten en ik vind het behoorlijk wennen dat ik nu gevoelsmatig ergens in een schaduw functioneer en vooral moet dealen met zoveel minder kennis en gelach per dag. Daarnaast … als er iets niet goed gaat, zie ik een batterij aan c.c. in de mail voorbij komen, maar als er iets goed gaat wordt die batterij niet of nauwelijks gebruikt. Ik voel geenszins de behoefte mij te profileren, maar als ik iets goed heb gedaan, zal ik dezelfde personen hierover berichten die mij eerder in een ander daglicht wilde stellen. Vroeger zou ik overal mijn stempel op willen zetten en ging ik continu de strijd aan. Die tijd ligt gelukkig ver achter mij en weet ik inmiddels dat loslaten mij zoveel meer heeft gebracht! Ik ben mijn werk niet.. ik ben zoveel meer!