Jaren geleden kwam ik met mijn toenmalige danspartner terecht in een soort soos in Rotterdam. Deze soos had een hoog seniorengehalte, maar veel keuze was er in die tijd al niet om te kunnen stijldansen. Er hing een heel gezellige, maar misschien ook wel een wat kneuterige sfeer. We vonden het acceptabel en kochten een entreekaartje. Toen de muziek startte, keek ik mijn ogen uit. Wat een niveau! De ervarenheid spatte ervan af en ik vond dat zó leuk om te zien! Op een gegeven moment was er een break en was het tijd voor de Bingo. Ik was te jong om dit leuk te vinden, maar oké. We namen plaats aan de kant van de dansvloer en er kwam een vrouw langs die loten wilde verkopen. Ik herinner mij dat wij ze niet kochten en de vrouw liep door naar de man die links van mij zat. Wat hij toen zei, zal ik nooit vergeten: “Nee dank u… ik heb de hoofdprijs al” … en wees vervolgens naar de vrouw die naast hem zat.
Die man en die vrouw op die leeftijd en dat dan zeggen? Ik was er zo diep van onder de indruk dat ik op dat moment maar één ding kon bedenken: dit is geweldig, dit zou iedereen moeten meemaken, ik wil dit ook in ieder geval!
Zo’n relatie beleef ik nu sinds 5 jaar. Hoe ik het ook probeer.. het is nauwelijks te omschrijven wat ik voel. Er zijn zoveel ingrediënten! Het elkaar gunnen, het elkaar graag willen zien, evenredig veel voor elkaar over willen hebben, feedback kunnen geven op basis van liefde, elkaar de ruimte willen geven, zijn wie je bent/mag zijn, elkaar willen stimuleren, intimiteit, compassie, etc. en dat alles zonder dat er ook maar iets geforceerds aanvoelt, dat de liefde als vanzelfsprekend voelt, maar dat je dat dan ook in elk vezel van je lijf zo ervaart.
Als iemand mij ooit een lot wil verkopen voor de Bingo, dan weet ik wat ik zal zeggen.