Ongeveer twee? keer per jaar heb ik op mijn werk een vrouw aan de telefoon – meestal rond de 25 – schat ik in – die mij probeert de les te lezen of te regisseren. Ze wensen informatie van mij, terwijl zij zelf – om privacy redenen – summier antwoord geven als ik vragen stel. Ze slaan een respectloze toon tegen mij aan, vragen naar mijn functie, naar telefoonnummers van collega’s en wie ze wanneer kunnen bereiken. Als ik dan zeg “volgende week dinsdag”, is mevrouw het daar niet mee eens, omdat ze dan een week moet wachten.
Zij wil wat van mij, maar zij betaalt mijn salaris niet, en ik hoef niets van haar. Ik geef een prima antwoord, omdat “volgende week dinsdag” ook een antwoord is. Ik geef geen informatie over iets wat haar niets aangaat of waarvoor ik geen toestemming heb. Dat valt dan niet in goede aarde en beëindigt zo’n persoon onbeschoft de verbinding.
Oh ja, dat pinnige had ik jaren geleden ook, maar soms moet je voor iets ouder geworden zijn om te beseffen dat je met een bepaalde insteek weinig zal bereiken. Nu kan ik luisteren en een niet gewenst antwoord geven. Ik weet wat de ander wil, maar ik beloof niets wat ik niet kan waarmaken. Ik ga daarom de strijd niet (meer) aan, maar laat een stilte vallen. Ik hoor dan de irritatie aan de andere kant van de lijn, maar dat is verder niet aan mij. Ik voel mijn irritatie, maar laat deze los. Heerlijk om oud te zijn hiervoor. Ik reageer niet meer primair, maar secundair.