Tristan wilde niet mee naar Luxemburg en zou bij mij blijven. Nou… de meeste tijd is opgegaan aan het verblijf bij vader óf aan werken óf naar de sportschool gaan op de meest – voor mij – vreemde tijden. Hij kwam hier als ik al op bed lag. Het leek er bijna op alsof hij mij heeft willen ontlopen. Op een sporadische ochtend trof ik hem toevallig in de badkamer met een zuigzoen in z’n nek. Hij heeft zich de afgelopen week weinig laten zien en was vooral weg. Wat dat doet bij mij als ouder? Ik voel een spagaat tussen loslaten, het missen van contact versus mijn ouders waren altijd thuis en ik kon ze als puber weleens ver weg wensen. Die ruimte heeft hij de afgelopen week gehad. Hij is ten slotte bijna 17. Dat zegt voor mij iets en niets. Iets om in deze periode de grenzen op te zoeken en niets, omdat je denkt dat je van alles weet, maar nog zoveel zal moeten leren. Tot mijn 21e heb ik altijd gedacht dat ik mijn boontjes wel kon doppen, maar de echte lessen kwamen pas daarna. Ik herken veel in Tristan en wat ik in mijn puberteit heb gemist (vooral ruimte om te denken dat je het weet en hoe hiermee te dealen), laat ik hem nu ervaren. Ik kreeg als kind (maar ook als dochter) nagenoeg geen ruimte en ik schreeuwde om ruimte. Het is misschien niet fout van mijn ouders, maar ik geef dit niet door aan mijn jongens. Het is geen onverschilligheid, want als iets echt niet zou aansluiten bij mijn normen en waarden, sta ik op mijn strepen. Dan maar strijd. Ik ben niet bang voor strijd, want respect is waar de grenzen van elkaar bereiken. Als Tristan zou menen over mijn grenzen te kunnen/mogen gaan, dan heeft hij aan mij een verkeerde. Heb je schijt aan mij? Dan heb ik schijt aan jou.