Vandaag liet Dion weten dat er gedachten waren dat vader en ik bij elkaar waren gebleven als Laurise nooit was gekomen. In de herinnering van de jongens kregen vader en ik meer ruzie toen Laurise er was. Ik heb geprobeerd deze gedachten met de grond klein te maken. Ik wilde vader al 5 jaar eerder verlaten, maar staken er twee vriendinnen er een stokje voor: na een zwaar emotioneel gesprek beloofde ik vader een tweede kans te geven. Laurise was toen nog niet opgehaald. Vandaag hebben we veel gesproken over de scheiding. Ik hoop dat de kids het later beter zullen begrijpen. Nu denken ze dat het beter voor ze was geweest als we bij elkaar waren gebleven. Hoeveel ik ook teweeg heb gebracht door mijn vertrek, het belang van de kinderen prefeleerde boven mijn gemis. Zij zouden nl. bij vader blijven wonen, vanwege meer financiële mogelijkheden, een groter huis en meer ruimte. Ik heb de kinderen geprobeerd duidelijk te maken dat vader en ik niet meer bij elkaar zullen komen. Dat het niet lag aan vader, maar – zoals Huub van der Lubbe (zanger van De Dijk) ooit song – het gevoel bij mij weg was. Dion vroeg of ik spijt had van de adoptie. Ik heb daarop geantwoord dat als je gaat trouwen je niet de intentie hebt om te gaan scheiden en dat we (ook en vooral) Laurise een vader en moeder hadden willen geven in de zin van een gezin en dat dat dus niet gelukt is. Dion gaf desgevraagd aan dat hij het mij niet kwalijk neemt dat ik ooit ben weggegaan. Laurise lijkt er ook (nog) geen moeite mee te hebben, maar Tristan had er andere ideeën over. Hoewel ik de voordelen benoemde, zag hij deze niet/anders.