Vandaag was er tussen Tristan en Dion nogal ruzie over het verdelen van de gametijd op de Play Station 4. Tristan reageerde vervolgens zwaar geïrriteerd toen hij Fifa niet kon vinden en sprak dreigende taal richting zijn broer dat hij NU moest vertellen waar de Fifa-DVD lag, want anders zou hij “z’n strot doorsnijden”. Ik sprak hem uiteraard hierop aan. Walgelijke taal! De DVD werd gevonden en Tristan leek te verliezen. Hij sloeg met de controller, waarop ik hem ook aansprak. Hij bleef ermee doorgaan. Ik zei tegen hem dat hij mij liep uit te dagen. Het interesseerde hem niets en sloeg nog een paar keer met de controller, waarop ik aangaf “dan sla je ‘m toch kapot? Dat zou een hoop geruzie schelen.” en distantieerde mij hier verder van. Hij leek het spel op TV te verliezen en – out of the blue – koppelde hij alles los en verliet mijn huis (met de PS4) met de mededeling dat ik de rest van de week niet meer op hem hoefde te rekenen. Ik zei dat ik dit zo’n voorspelbaar gedrag vond. Tristan reageerde nergens op.
Toen hij wegreed, heb ik er wel even om gehuild. Ik snap simpelweg niet, waarom een 16-jarige jongen zich zo laat kennen door een spel. Dat verliezen van een spel hem zo kwaad kan maken en daarvoor vlucht. Misschien is 24/7 controle over hem wel too much? Ik kan slechts gissen naar zijn beweegredenen.
Ik heb vader direct hierover geïnformeerd, want alles goed en wel: deze week zou ook Tristan bij mij zijn. Na 16.00 uur tot nu (22.00 uur) heb ik van hem nog geen reactie ontvangen.
Ik ben blij te weten dat Tristan zijn GPS-tracker (nog) niet heeft uitgezet en dat ik weet waar hij nu uithangt.