Tristan lijkt zich nergens zorgen om te maken, maar schijn kan bedriegen. Tristan worstelt al sinds z’n tweede met autoriteit. Hij denkt het al jaren beter te weten dan wie dan ook in de wereld. Als zijn cijfers er ook naar waren, zou ik hem bijna geloven, maar zijn drive zit daar maar deels. Ergens hard voor werken of ergens zijn schouders serieus onder zetten? Nee, dat heb ik hem nog niet zien doen voor alles. Alleen gasten die niet in het gareel lopen en toch goede cijfers halen, zijn cool. De rest wordt gezien als losers. Ik vraag me af of Tristan dat ook zo ziet. Hij is nu 15 en dan val je volgens mij tussen wal en schip: enerzijds word je losgelaten, maar anderzijds kun je bepaalde dingen nog niet overzien die je als volwassene inmiddels hebt geleerd. Tristan laat zich moeilijk wat aanpraten en gooit advies snel in een hoek. Misschien dat het ergens wel landt, maar zijn houding is vooral gericht op “dat bepaal ik zelf wel.”
Een vriendin van mij heeft ooit opgemerkt dat Laurise mijn spiegel was, maar het is voor mij steevast Tristan. Hij doet mij er het meeste aan denken hoe ik vroeger in mijn puberteit was. Ik snap daarom nu pas welke problemen mijn ouders toen met mij hadden en geeft het mij nu de ruimte te kiezen hoe ik met Tristan zelf wil omgaan. Mijn ouders kozen voor een heel strak aanspannen en geen ruimte laten. Ik kies ervoor hem te laten vlinderen en door vallen en opstaan te laten leren. Ik hoop dat hij ooit iets meemaakt, iets leest of hoort wat bij hem zal triggeren het roer om te gooien om zijn pad te kiezen dat bij hem past en daar uiteindelijk voor zal gaan. Ik moest er minstens 50 voor worden om mezelf te kunnen zijn: dit gun ik iedereen zoveel jaren jonger!
Dus lieve Tristan, leef je leven, leer van je fouten and go on! Ook al gaat het niet volgens de boekjes: jij komt er wel!